Nükte- mizah- komedi- geyik

Her değerimiz gibi gülme yeteneğimizi de tarihe gömdük. Güldürmek ve gülmek için gerekli olan eşsiz zekamızı, asaletimizi, edebimizi... Hepsini bir çırpıda silip attık.

Nasrettin hoca gördüyse halimizi ne düşündü acaba. O muhteşem zekayı bile indirgedik kendi daracık zihnimize.

Nasrettin hoca komik bir insan değildi. O bir nüktedandı. Yani olaylar ve durumlarla ilgili can alıcı dikkat çekici kırmadan , incitmeden, gözüne gözüne sokmadan öyle laflar ederdi ki; insanlar gülerlerdi çoğu zaman kendi hallerine.

Ancak bu kültür zamanla yok oldu. Ne olduysa oldu nesiller Nasrettin Hoca'yı unuttu. Bu ülke insanları bir Amerikalı gibi aksanlara ya da belden aşağı vurmalara, bir İngiliz gibi Mr. Bean tarzı iğrençlikler yapan tiplere, ya da boş boş geyik yapan "stand-up çı(!)" adamlara güler oldu.

Bir insanın karakterini anlamak için neye güldüğüne bakmak önemli bir fikir edinmemizi sağlar. Aynı şey toplumlar için de geçerli.

Biz artık nükteleri anlamıyoruz. Hatta daha da kötüsü çoğumuz nükte kelimesinin anlamını bile bilmiyoruz.

Biz artık bize benzemiyoruz. Çünkü biz son zamanlarda; başkalarını gülmekten kıvrandıran şeylere gülmek durumundayız.

Biz dedim de galiba ben bu "Biz" in içinde de değilim artık. Çok yalnızım. Her anlamda...