O, aslında “o” değil!

Dil ve Tarih- Coğrafya Fakültesi’nde bizim bölümde bir arkadaş vardı.

Yazar olmak düşüncesiyle bizim bölümü tercih ettiğini söylerdi. Yanından hiç ayırmadığı siyah bir çantası vardı; içinde dergiler, özellikle şiir kitapları olurdu. Bir masaya oturduğunda çantasını açar, çantasından çıkardığı kitapları karıştırırdı. Bazen de kitaplardan birkaçını masanın üzerine yayardı.

Aradığını bulamadığı için mutsuzdu; dersler, ona çok sıkıcı geliyordu.

İşin içine girince, Türk Dili ve Edebiyatı bölümünde okumanın yazar olmayı gerektirmediğini anlamış oluyor!

*****

Yanlış kanı, öyle sanma, sadece bizim bölümü seçen o arkadaş için geçerli değildi.

Bakın sağınıza solunuza:

Adam, bankada çalışıyor; kendini bankacı sanıyor.

Adam, hukuk fakültesini bitirmiş, kendini hukukçu sanıyor!

Adam, futbol topuna birkaç kez vurmuş, kendini futbolcu sanıyor!

Adam, mahalle maçında hakemlik yapmış, kendini hakem sanıyor!

Adam, sözcükleri, sözcük öbeklerini, cümleleri dizeler biçiminde sıralıyor, kendini şair sanıyor.

Adam, birkaç cümle yazıyor, bunları bir yerde basılı görünce, kendini yazar sanıyor!

Adam, televizyonda çalışıyor, kendini televizyoncu sanıyor!

Adam, devletten maaş alınca kendini devlet adamı sanıyor!

Herkes, kendini bir “şey” sanıyor; ama o, aslında “o” değil!

*****

Son günlerde, bakıyorum, herkes hukukçu!

Memlekette, ne de çok hukukçu varmış!

Ama hepsi ayrı telden çalıyor!

“Hukuk”u, hukuk bileni de var; guguk sananı da ....

Sormanın yeri değil mi?

Hukuk fakültesini bitiren herkes, gerçekten hukukçu mudur?