O çıktı, bu çıktı, sıra kimde?

“Nefessiz kalıyorum, uyuyamıyorum. Odanın havalandırmasını, pencereyi açarak sağlıyorum. Havalandırmada oturamıyorum. Havalandırma yeri, yüksekçe beton duvarlardan oluşan ve sadece beş ile yedi metre uzunluğunda olan bir alandan oluşuyor. Eski havalandırmadan daha küçük. Üstü de tam açık değil. Sadece orada yürüyebiliyorum. Ancak derinliğin etkisiyle basınç yüksek."

Yukarıdaki paragrafı, bir öyküden/ romandan alıntı mı sandınız?

Sanabilirsiniz; çünkü anlatımda öyle bir hava var. Yaşanılan ortamın sıkıcılığının, anlatıcıyı bunalıma sürüklediğini anlaşılıyor.

Anlatıcı, havasızlığın etkisiyle bunalmış, soluk alamıyor, gözünü uyku tutmuyor.

Bir çığlık var!

Sıkıcı, bunaltıcı ortamdan kurtulma isteğini dile getiren çığlık!

*****

Paragraf, bir betimleme paragrafı.

Betimleme, Emin Özdemir’in deyişiyle, “Sözcüklerle resim çizme” olduğuna göre, bu paragrafta da “çizilen resim”, anlatıcının ruhsal durumunu/ bunalımını gösteriyor.

Betimlemeden anlaşıldığı gibi, sözü edilen yer, daracık bir yer; anlatılıcı oraya hapsedilmiş. Akla ilk gelen, anlatıcı, bir hücrede.

Yukarıdaki paragraf, ne bir öyküden ne de bir romandan alınmıştır.

Paragraf, bir tutuklunun yakınmasıdır.

Bu ses, avukatlar aracılığıyla kamuoyuna yansıtılıyor.

Sesin sahibi ne istiyor?

Dışarı çıkmak!

*****

O çıktı, bu çıktı!

Aflar, yıllar önce çıktı; çıkanlar yıllar sonra....

Aflar, onların işine yaradı.

Sıra kimde?