O l m a l ı

yol yorgunu yüreğim

hayatın karanlık bakışından vehimli

yeni düşlere yer açamayan bu darlık

gözlerime şebnemler bırakan bu gri renk

tenhayım /yabancıyım kendi sesime

kürdilihicazkâr düşüyor hep şarkıların nefesine

yağmursuz toprağım, mavi ile yeşil kurak

ne kıyımda bir sandal, ne kapımda bir el

özlemleri, umutları, düşleri olmayan

yeni bir sürgün vermeden

dünün kırıntılarıyla eylenen, yoksul zaman

anahtarsız bir kilit ve pulsuz bir mektup gibi işlevsiz

akşam alacasındaki gölgelerle

enkazında kıvranırken gün

mimoza kokulu yaz bahçesinde

ışımayan hayalini bıraktık düşlerimizin

öfkeli ve kırık son bakışında

uzun, acılı ezgileriyle, deli atlar koşturuyor içinde hâlâ

kovalarken karanlığımızı

unuttuk aydınlığın yüzünü

büyüdü yalnızlığımız, nokta olduk içinde

yas sürmede zamanda, bu günde de

şimdi, yarın var mı! bilir de bilmez gibi

ardı sıra bırakarak geçip gidiyoruz gerçeği

oysa, hep bilir insan, dile getirmez ölümün geçilmezliğini

her boş geçen gün ömre ziyan

bir yerden başlamalı yeniden

yeniden y a ş a m a merhaba demenin

yeni bir soluk almanın yolu olmalı

bakır çalığı sürülmüş gün şafağı

yeniden, yeniden yine açığa çıkmalı

kime kalmış ki bu hayat

ölüm gelene dek yaşamalı/ yaşamalı

açılmalı artık bu "kapı duvar"

duyuyorum, uzaklarda bir yerlerde söylüyorsun şarkını

dön yüzünü hayat, dön yüzünü, yakınlaş

sen olmazsan, ben olamam ki

1 Nisan 2010

Hâdiye Kaptan

Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....