O sabahı beklerken...

Kelimelerin cümlelere dönüşemediği, seslerin çıkmadığı, dokunuşların ihtimal dahilinde olmadığı, derin bir karanlık hali yaşanır dönem dönem. Yorucudur, keyifsizdir, suratsızdır, içinden çıkılmazdır, anlamsızdır. Tüm insanlık yaşar mı yoksa tek şansız ben miyim bilinmez.

Şanssızlık olarak nitelendirmek ne kadar doğru o da tartışılır. Belki bu durumda olan tek kişi olsak 'evet şanssızlık benim kaderim' der başka çözüm yolları ararız. Ancak hepimizin içinden çıkılmaz durumlar yaşadığı dönemler olduğu ortada peki bu süreç ne kadar sürmüştür 'bir hafta, bir ay ya da bir yıl' sonunda sadece anımsarız herşey geçip sükûnete erdiğimizde. Sıkıntılı anların, durumların sonu olduğu aşikar ama niye bu kadar can acıtır, yıpratır, tüm gününe yansır insanın!!!

Keyifsiz bir cuma günü, doğası gereği keyifsiz zaten üstüne bir de anlamsız sıkıntılar eklenince tamamen çekilmez durumda bugün. Saniyeler dakikalar gibi dakikalar saatler gibi geçiyor aklımda tek plan var hafta sonuna dair; sadece uyumak ve uyumak. Düşünmeden, günlük ihtiyaçları karşılamadan uyumak ve uyandığımda yaşadığım sıkıntıyı anımsamamak üzerine dileklerle gözlerimi yummak.

Zaman neleri çözmemiş neleri unutturmamış neleri gömmemiş ki en derinlere, benimkiler mi kalacak hep gün yüzünde hep mi acıtacak canımı bu denli. Biliyorum şuanda ruhumu, bakış açımı, ufkumu karartan karanlık bir sabah güneş yeni günü aydınlatmaya başladığında gecenin karanlığı ile birlikte dağılacak. O sabahı beklerken neler yaşayacağımı bilmiyorum bildiğim tek şey sınırsız bir 'mutsuzluk' olacak anımsanan yaşananların hepsi geri de kaldığında.