Öbür yanım

Yazmıyorum ne vakittir.. Yazamıyorum belki de.. Ya da yazmaya değer görmemişim hiçbir şeyi, olağanüstülüklerden başka.. Belki de Q klavye oluşun kopardı seni benden…

Bugün ruh halim bir çöküntünün içinde debelenmekte… Ne yana baksam gözlerim doldu. Hangi ezgiyi duysam iki damla yaş belirdi yüzümde, ben sildim onlar aktı, onlar aktı ben sildim… Silmekten yorulunca, yaşlar da akmaktan yoruldu, yoksa tersi miydi, yaşlar akmaktan yorulunca mı ben silmeyi bıraktım??

Bugün ruh halim bir çöküntünün içinde debelenmekte hala… Bir yanım bilgisayar başında bir şeyler yazma çabasında… Öbürü çoktan çıktı evden, sokaklarda hayat bulma hevesinde… Hep öyle değil midir zaten? Kendi içinde bölünmüşlüklerle süslü bir bütünlük.. Bazen iki parça, bazen hücre sayısı kadar çoklar… Hepsi birbirinden bağımsız ama her biri bana ait…

Hangi yanım daha mutlu kimbilir?.. Bilgisayar karşısında cümleler karalayan mı, sokakta gezen mi.. Yoksa bugüne kadar gelememiş, çoktan yitirilmiş olan mı?

Ben hangisini koruma çabasıyla, hangilerini riske atmışım? Hangisi bana kızıp küfrederken beriki minnettar kalmış.. Aslında ne kadar çok yol ayrımıyla karşılaşmışız bugüne kadar… Seçtiğimiz yol buraya getirmiş ama seçmediğimizi göndersek kimbilir nerede olacaktı? Eski bir meyhanenin arka masasında acı çekerken ağlar mıydı, herhangi bir barın herhangi bir köşesinde kıpır kıpır mıydı, yoksa üzeri çiçeklerle kaplı dikdörtgen bir yer mi tahsis edilmişti, en soğuğundan… Kimbilir? Bıraksaydık neler yapacaktı acaba o koruyup kollamaya çalıştığımız yürek? Kollamasak daha mı iyiydi ki… Bilemeyeceğiz asla…

Çünkü benden bir tane yapılmış ve o bir tane de tüm yaşadıklarıyla burada oturuyor.. Tam üstümde… Siz de bir tanesiniz , teksiniz… Diğer yanınız kuş olup uçacak, ya da bir sahil kasabasında yaşayacaktıysa da, siz şimdi yaşadıklarınızla, yaşamayıp caydıklarınızla, bir daha asla geri gelmeyecek an ve anılarınızla tam karşımdasınız.. Ne tuhaf…

Acaba ‘Evet ’ değil, ‘Hayır’ desen daha içten, daha mutlu sarılır mıydın hayata?