Bekleyiş için ömrümüz hep yeterli olacak mı...

Çok sevdiğimiz şeyleri kabetmek istemeyiz değil mi... Bunlar her ne olursa olsun...

İster bir eşya maddi değeri olsun olmasın, ister bir kağıt üzerinde çok sevdiğimiz bir şiir ya da yazı olan... Ya da bir kişi çok sevdiğimiz...

En kötüsü de bir insanı, hayatımızda çok büyük bir yeri olan bir insanı kaybetmektir bence. Çok severiz onu, çok şey yapmıştır bizim için, biz de onun için tabii... Emeği geçmiştir bize, destek oluyordur hep... En zor anımızda telefona sarıldığımızda hiç düşünmeden aradığımız kişidir o. Zamanını, parasını, gücünü, emeğini harcayarak yardım eder bize, hiç düşünmez o anda kendisini. Unutur sıkıntılarını, dertlerini, o anda bizim derdimiz onun derdidir sadece ve halledilmesi gerekiyordur mutlaka...

Bizimle ağlar bizimle güler, sever bizi, bizim onu sevdiğimizden bile fazla kimi zaman... Biz de onun sıkıntı çekmesini istemeyiz. Lanetler yağdırırız başına ufacık bir şey geldiğinde, buna sebep olan kişiye. Morali bozuktur onun sıkıntıdayken, birilerine patlar ya insan bu gibi durumlarda... O biz oluruz bazen. Kimi zaman bir telefon bile kapanır yüzümüze bu yüzden. Ama gene de sesimizi çıkarmayız biz. Çok seviyoruzdur onu, zaten morali bozuktur, bir de ben mi gideceğim üstüne diye düşünürüz. Zaten o anlayıp arar bizi tekrardan değil mi..?

Kimi zaman uzaklara, çok uzaklara gider o. Onsuz kalır alışamayız yokluğuna... O kadar uzaktadır ki telefon faturaları yüzünden arayamayız bile istediğimiz gibi... Sesini duymaya ihtiyacımız vardır, deliler gibi özlemişizdir onu ama arayamayız, arasak bile konuşamayız içimizden geldiği kadar... Üzülür bu duruma ama sesimizi de çıkaramayız. Gelmesini bekleriz dört gözle, gelsin der artık, gün sayarız. Geldiğinde şöyle yapıcaz böyle yapıcaz, ona şunları anlatıcam diye hayaller kurarız bir dolu. Oysaki o an gelse kucak dolusu bir sarılma bile yetecektir bize. Anlatacağımız şeylerin hepsini unutuveririz hatta o sevinçle.

En kötüsü bekleyiştir.

Bitmeyen bir yalnızlıkta hissederiz kendimizi beklerken...

Dualar ederiz hep artık zaman geçsin diye...

Oysa düşünüyorum bazen bu bekleyişler nedendir diye. Ne kadar ömrümüz var, yaşadığımız bu hasretin sonunda kavuşacak kadar ömrüm var mı diye düşünürüm kimi zaman...

Sonra yine dua ederim umarım vardır diye, umarım vardır...