Öksüz...

Dışarda yağmur yağıyordu,

Ve,

sırılsıklam ıslanmıştı ruhum.

Gözlerimi indirmiştim bir kere yere,

bakmayacaktım artık,

hiç bir yüze,

ne de bir göze...

İçimde fırtınalar kopuyorken,

yüreğimi kaburgalarımın arasından,

derimi yüzüp de çıkarmıştım bir kere...

Ayaklarım,

yüreğimden sızan kan içindeyken,

yüreğim,

avuçlarımda öylece kalakaldım işte...

Artık bırakamazdım o yüreği,

ne bir göze,

ne de avuca...

Oysa sizin yanda,

hep şenlik,

hep düğün.

Günler hep seyirlik geçmekte.

Oysa ben,

yaramazdım çemberi,

ve,

geçemezdim sıcak ocağınızın başına...

Çünkü,

geçmiştim bir kere bu yana,

giremezdim,

hiç bir eve,

ne de bir gönüle...

Öksüzlük mü, yalnızlık mı daha cani?

İkisi de,

acımadan kıydılar cana bir kere...

O zaman söyleyin bana,

suçlu mu,

yoksa masum muyum sizce?