Okuma, okuma sen! Okumak kötü şey çünkü!

Okuma - yazma bilmek ne kötü şey!.. İnsan her şeyi şıpın anlayıveriyor. Kim yalancı, kim sahici belli…

Hay öğrenmez olaydım alfabeyi… Hay söylemez olaydım o ilk heceyi… Hay okuyamaz olaydım dudaklarımı kıpırdatmadan… Hay ki hay, vay ki vay halime!.. Lal olaydı dillerim… Kör bakaydı da, öğrenmeyeydi adını… Bilmeyince yaşamak kolay… Bilmekse zor. İster istemez düşünmeye itiyor insanı. Kafanda binbir soru, elde var sıfır! Dön baba dön! Kim öğretti sana söylemeyi?

O Mustafa hocanın gözü kör olsun emi! Öğretmeyeydi sana bunca şeyi… Söktürmeyeydi zıkkım olası okumayı… Anlatmayaydı söylemeyi… Ne güzel geçinir giderdik şimdi. Sen mesut, ben bahtiyar!

Kelam bilmek kötü şey!.. İlim öğrendikçe, yoldan çıkası gelir adamın/kadının… Bize, iyilik olsun diye öğrettiler elif be’yı amma… Şeytan rahat bırak mıyor ki adamı… Kafanda bin bir soru… Bekle ki sabah olsun!

Okuma yazma bilmek kötü şey diyom; va mı bi diyeceğin? Onca okuduk da n’oldu sanki! Lafları soku sokuveriyola böğrüme böğrüme… Cahil olasım va emmme… Öğrendik bi kere lam ilen mimi… İstesek de geri duramıyoz gari ilimden, öğrenmekten… Ne desem, bilmem ki! Bari bizden sonrakile okumasın, öğrenmesin. Okuma yazma bilmek kötü şey!.. İnsanı istemese de adam ediveriyo!..

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.