Okumayan bilmiyor kitabın değerini...

Sizin de başınıza gelmiştir mutlaka. Birine okuması için kitap verirsin, ama geri gelmez alınan... Sonra bir başkası, farklı biri ve bir diğeri daha... Giderek düşman olursun okuduğunu paylaşmaya. Öldürseler, veresin yoktur onu. Ve sonunda öğrenirsin. Okumayan bilmez kitabın değerini...

Yeterince çabalarsan, alışkanlık yapar okumak. Yavaş ama gittikçe derinleşen bir bağ kurarsın onunla. Babalığa hazırlanan bir adam gibi belki... Gittikçe ısınır aranız... Önce sevgiye, sonra tutkulu bir aşka dönüşür; yaşamayanın öğrenemeyeceği okuma sevgisi. Onlarla her derdi unutabileceğini fark ettiğinde, en yakın, en candan dostun ve hatta sırdaşın olur, sıra sıra kitaplığın sadık bekçileri...

İhtirasa dönüşürken okumak, kimselere emanet edemez, senden ayrılmalarına asla izin veremezsin kitaplarının... Bazılarını defalarca, bazılarını sadece bir defa okuduğun ve okuyacağın halde... İstersin ki, olur da sayfalarını çevirmek gerekirse; elinin altında dursunlar. Onlarla arana kimseler giremesin.

Bu konuda böylesine katılaşana kadar, onlarca kitabımı kaptırdım ben. Ve en acısı, onların sayısını da bilmiyorum şimdi. Bir gün evimi taşırken bazı kitaplarımla kütüphane kayıtlarım kaybolduğunda; moralim öyle bozuldu ki, bir daha kayıt mayıt tutamadım açıkçası.

Ama şunu adım gibi ezberledim artık. Okumayan bilmiyor değerini... Kitap, onun için sıradan bir nesne. Bardak, sandalye, ceket; yahut ayakkabı çekeceği, kırılmış, eskimiş bir sehpa gibi mesela.

Okumuyorsa; anlayamıyor, göremiyor, fark edemiyor her bir sayfa arasında kalan can parçalarını. Onun da suçu yok. Yaşamadığı şeyi nereden bilecekti ki.

Ama sen biliyorsun artık. Daha az önce söyledim. O yüzden, kıymetini bilmeyene verme evladını. Temelli kaybolacağına, sende kalması daha iyidir. Ona kimseler senin gibi bakamaz çünkü. Ha çocuğun, ha kitabın... Verip de boynunu bükme yaban ellerde...

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.