Olacak İş Değil

Ekim’in en sarı hali ve iyiden iyiye soğumaya başladı hava… Yan yana yürüyoruz. Ben üşüyorum. Uzansam eline, tutsam… Isınacağım, biliyorum. Ama umursamaz, anlamaz hali öyle bariz ki… Küçük düşerim. En iyisi susturmak şu çırpınan kalbi. Yoruldu.

Sonra diyor ki; kol kola gülüşen’’ belki ‘’ler… Öyle değil! Belki umursamaz değil.  Ya da belki anlamaz... Hadi! Belki güzel günler bekliyor sizi.

Ah, aldanışın tatlı dili! Yalan mı, yanılgı mı? Dost mu, düşman mı bu ses.

Olsun. ‘’Denedim’’ derim. Hem, fazla takmam ‘’hayır’ ’deyişini. Alışık olduğumdan değil, ondan beklediğimden…

Oysa, ne büyük yanılgı! Onda bu kibir bende bu gurur olduktan sonra… Olacak iş değil bizimkisi.