Öldüğünü bileyim

toprak gibi basıp geçtiğin dünler/le yaşıyorum bugünü

yırtılan kalbimi diken ellerin

gözlerindeki gülüş

yüreğinle buluşan yüreğim

başka bir zamana kaydırıyor yaşamı

yer gök deniz/in başka olan yüzü

canlanıyor birden gözümde

dağ yalnızlığımdan düz ovaya düşüyorum

içimdeki pür telâşla

sanki eskiyi yaşayacakmışım gibi

aynı yere koşuyorum

bedenimdeki, yoğun puslu katı bir acıyı yaran

o büyü/ lü an/da

yüreğinin gülümseyişini görmüştüm gözlerinde

ışığınla eriyip kaybolmuştu kara

sahi, ben bundan sebep mi sevmiştim seni

ya sonra

ya sonra

neden acılaştı içtiğimiz aşk meyi

nasıl boşaldı birden sevgi sarnıcı

ve sonra karaya bulandı aynadaki yüzün

üzgünüm/ zaman değiştiriyor insanı deyişin

kaldı kulaklarımda

kapıda aşk sessizliği asılı

hata benim, güvenim sonsuzdu

taa başından anlamalıydım

sen, beni zaten sevemezdin bir ömür boyu

tetikte gözüm

sürekli sendelemekte yaşam

de hadi, bitir artık sessizliğini

yalnızca / yalnızca bir kelime et

öldüğünü bileyim

usandım usumdan, düşürmüyor dilimden adını...

(24 Temmuz 2013)

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.