Olmayana ergi

kıyıda yaşayanın kendisidir gurbeti
yas elbiseleriyle bekler ve siyahtır bakışları,
puslu ikindilerde yağan rüzgârın,
bir yanı eksilmiş evinde sessiz ağlayışların
incelttiği kirpikleriyle bekler
her gece yeniden serer yatağını dönmeyen oğulların
aslında bilir hiç gelmeyeceğini
bir kere gecikmiş olanın.

kıyıda yaşayanın kendisidir uzağı
aşınmış mafsallarıyla bekler ve unutmuştur elleri üşümeyi,
karanlık akşamların ve ağır bulutların,
ve suda çürüyen ahşabın kemirdiği yüreğiyle bekler
aslında bilir bir daha dönmeyeceğini
bir kere gitmiş olanın.

kıyıda yaşayanın kendisidir yalnızlığı
vakitsiz ağarmış saçlarıyla bekler ve karadır kemikleri
taşlarla konuşur yitik bir dilde ki, tüm kelimeleri siyahtır
yel azar, gün kararır, bulutlar göçer doğuya
ayın çoğalttığı sarı bir kederle bekler
ve bilir aslında hiç var olmadığını
bir kere gelmemiş olanın.

***

(depresif ve kötü şayir c.çelik- 8 haziran 2010, istanbul)