Ölüler... ve Benim şarkım "Ölelim artık"

Ölüler…

Mezarlıklardakilerden daha çoklar.

Dolaşıyorlar, çalışıyorlar, yemek yiyor, arabalarına biniyorlar.

Robotlar…

Bizden pek farkları yok gibi görünüyorlar.

Gülünce anlaşılıyorlar.

Bir türlü yakışmıyor yüzlerine gülümsemek...

Taklit gibi duruyor.

Bir sıcaklığı yok, soğuk, eksik…

Ne kadar zorlasalar gülüş değil de sırıtmak oluyor o kadar işte…

Bakışları cansız, fersiz, beklentisiz, kötü, şüpheci…

Gözlerine hiç pırıl, pırıl bir bakış yerleştirip kimseye bakamıyorlar.

Genellikle et yiyorlar.

Yemekte de, sevişirken de…

Ruh tatmininden uzak, duygusuz bir dürtüyle…

Kaçanı kovalarlar hep…

Kaçamayanı…

Ohh ne ala…

Kendilerini akıllı sanıyorlar aptallar…

Dost istermiş gibi görünüyorlar, şefkat istermiş gibi…

Kanmayın…

Hiç biri insani değerlerine sahip çıkamamışlar.

Kaybetmişler...

Unutmuşlar ve artık hatırlamıyorlar.

Her akşam Tv seyrediyorlar.

Bütün güzel şeyleri yarına ertelemişler, erteledikleri şeyleri unutmuşlar.

Yemişler, içmişler, bol paralar da kazanmışlar.

“Ölüler konuşuyorlar bazen, ben susuyorum”  demiş ya Şems i Tebrizi.

Ben de…

Ve şarkım : Ölelim artık...

http://www.dailymotion.com/bluenotes1#video=xrjtt6

Duygusuz sevişmeler
Kimliksiz dilsiz bedenler
Ruhumu ikiye bölenler
Sefalet içindeyiz

Bu maskeli oyunlar
Karanlık dipsiz kuyular
Ruhunu içinde asanlar
Sefalet içindeyiz

Haydi gel ölelim artık
Ya da gel sevelim artık