Ölüm hasret hovardası

Ayrıkotlarına tamtam çaldıran
Bu ağıtın en uzun çığlığı
Akustik yalnızlığıma karışan...
Kıyametim anı sağanağı
Korkunun kişnediği!
Tutkusuz,
Zifir nefeslerde,
Yüzünü hatırlayamıyorum
Hep bir anıya karışıyor.
Direncim,
Yüreğimi sana emanet bıraktığımdan...
Oysa
Ölüm hasret hovardası hep yanıbaşımda!
Özlemin örsünde
Anılarla dövülmüş bu yürek,
Pervasız bekçilik yaparken yorgun sevdama
Karaşafaklara uyanıyorum...
Soyunmam gerekse de seni,
Duygularımı nereye koysam
Sığmıyor!
Kuytularıma abandıkça duygular,
Tenhalığıma ısınıyor,
Tenhalaştıkça
Yüreğimin ayıpsız çıplaklığına tapınıyorum...

( Ankara )

Sevtap Özkahraman