Ölüm ilanındaki şair: Kemal Kale

80’ li yılların sonuna doğru TRT’ de bir yarışma programında tekerlekli sandalyede bir yarışmacı vardı. Daha önce birkaç şiirini okuduğum genç şair Kemal Kale olduğunu daha adını duymadan anlamıştım. Belki de şiir kitabının arkasındaki fotoğraftan.

Bu yazıyı yazarken elimde iki kitabı ve kitaplarından birine iliştirdiğim Cumhuriyet Gazetesi’ nin 9-6-1989 tarihli bir kupürü var. Bu gazete kupüründe bir ölüm ilanı ve arkadaşlarının adları bulunuyor. İlandaki fotoğraf kitabın arkasından fotoğrafa o kadar çok benziyor ki. Demek ki isim benzerliği değil, Kemal Kale 29 yaşında göçüp gitmiş dünyadan.

AYAKTAYSAM

Eğer özlememişsem ölümü
Betonun üzerine sermeliyim kilimi

Eğer yüzüm yere bakmıyorsa
Koklamalıyım gülümü

Eğer antenlere konup uçmuşsa bir karga
Hafifçe çiğnemeliyim yolumu

Eğer Jose Felciano'yla konuşuyorsa kalbim
Sevmeliyim bacaklarımı

Eğer Bob Dylan'a şükrediyorsa ellerim
Nilüferler üstünde bulun benim ölümü

Eğer özlememişsem ölümü
Gecenin kucağına bırakmalıyım hüznümü

Kemal Kale
Adım Kalabalıktır, 1983

ÖLDÜĞÜM GÜN

Ben öldüğüm gün
Yeşil bir elbise giy.
Bir daha görmeden yüzümü, ellerimi
Kırlarda dolaş, şarkı söyle
Ağla, gözyaşın çimen beslesin
ulu bir ağacın dalına as resmimi

Ben öldüğüm gün
Güzel insanlarla konuş
Deniz kenarında otur, bir sigara iç
Dalgalarla dertleş.
Gözlerinin rengiyle boyansın baktıkların
Ama karaların uzağından geç

Kemal Kale
Ağustos 1985
Yaşlanmayan İklimlere, 1987

Kemal Kale 1960’ da İstanbul' da doğdu. Rize' de ve İstanbul'da yaşadı. İlkokul 4. sınıfta yürüme yetisini yitirdi ve okulu bıraktı. Çocukluk yaşlarından itibaren şiir yazdı. Birçok dergide yayınladı. Genç yaşta ölümü bekleyen şairin şiirlerinde karamsarlık ve ölüm var. Adım Kalabalıktır (Yazko Yayınları, Ekim 1983) ve Yaşlanmayan İklimlere (İz Yayınları, Kasım 1987) kitaplarını yayınladı.