Ölüm Temrinleri -XXII

Rivayet edilir ki adamın biri
Bir anlaşma yapmış Ölüm meleğiyle
Ölüm günü gelmeden önce
Haber verecek Azrail bizimkine

Böylece, hayatından emin bir şekilde
Yaşayaycak, çalacak, çırpacak
Ölümün denetiminden uzak..
Haber geldiğinde de elbet,
Ahiret için, bir şeyler yapacak..

Öyle de olmuş nihayet
Yaşamış adamımız
Kaygısız, sıkıntısız..

Tek tek çekilip gitmiş çevresinden
Kim varsa ninesinden, dedesinden

Sonra babası va annesi
Derken kalmamış kimsesi...

Ama bizim uyanık rahat mı rahat
Nasıl olsa, yapmış anlaşmayı
Haber gelmediği sürece
Ölüm kendisinden çok uzak..

Dalmış dünyanın işlerine
Ölüm varmış, ona ne..!


Derken bir gün ansızın
Karşısında görmüş ölüm meleğini
Vakit tamam demiş Azrail
Teslim et, şimdi emanetini..

Bizimki şaşkın, açılmış gözleri;
Olur mu, demiş haber vermedin ki..

Bir antlaşma yapmıştık seninle
Haber verecektin.
Oysa sen bugün bana
Ansızın geldin..!

Şimdi olmaz, hazır değilim
Uzun bir yolculuğa çıkıp da
Hiç azığı olmayan biri gibiyim.
Zaman ver bana, biraz daha
Bir parça azık edineyim..


Ölüm meleği bakmış yüzüne,
Demiş ki, ey ahmak adam,
Ben sözümde durdum
Sana defalarca haber uçurdum.
Ne bekliyordun benden
Mektup mu, mail mi, mesaj mı..
Ninen, deden, annen, baban
Bir bir giderken yanından
Sıra sana geliyordu, ama sen
Anlamak istemedin aptallığından..
Gün senin günündür bugün
Bu emri ilahidir ki
Geri çevirmek ne mümkün..!

Her kıssa bir hisse içindir
Bu kıssadan da çıkarılmalı şu ders:

Yüz yıl bile yaşasak
Ölümsüz olmadığmızı unutmamak,
Hiç ölmeyecekmiş gibi dünyaya
Yarın ölecek gibi ahirete çalışmak

Budur asla değişmeyen ilahi âdet:
"Küllü nefsin zaikatül-mevt"