Ölüm temrinleri-X

Zor ölüm, genç ölümüdür
Taze fidanı sökmek gibi toprağından
Ama zorluk ölene değildir.
O fidanı yetiştiren çeker asıl acıyı
Kanından besleyip göğsünden sulayan..

Dünyanın en büyük acıları bile
Ona benzetilerek anlatılabilir ancak
Hani canımız çokca yandığında
Söylediğimiz
Evlat acısı gibi koymak..!

Yusuf yeğenimdi,
Kara yağız bir delikanlı..
Ablamın ilk göz ağrısıydı
Sessiz, sakin, saygılı..

Kendi halinde bir çocuktu
Kimseye bir eziyeti yoktu..
Henüz anlamamıştı bile
Hayatı, ölümü, dünyayı..
Ruhundan gelirdi sanki
Kırgın bir sesle söylediği:Dayı..!

Evlendirdiler küçük yaşta
Bir de çocuğu oldu..
Ama gün be gün
Suyu çekilmiş dallar gibi
Sarardı, soldu..

Giderek iyice karardı
Esmer yüzündeki nur
Sonunda doktorlar verdi kötü haberi
Sarmıştı Yusuf'un gencecik beynini
Habis bir ur..

Boylu poslu
Dal gibi delikanlı
Gezdi annesinin yanında
Küçük bir bebek gibi
Gidilmedik doktor, hastane
Sorulmadık hoca kalmadı..

Herkes inandı
Yusuf'un öleceğine
Bir tek ablam
Ablam inanmadı..

Sonunda Yusuf boyun eğdi
İlahi takdire..
Zaten diklenen biri olmamıştı
Yaşadığı sürece..

Aradan bunca yıl geçti
Herkes unuttu bir şekilde
Ancak,
Ablam kabullenmedi
Bu genç ölümü...
Hala..
Bir gözü kapıdaysa
Bir gözü percerede..

Ana yüreğini teselli edecek
Söz var mıdır..
Var mıdır evlat acısını
Hafifletecek felsefe..
"Ya esafa ala Yusufe.."