Bir gidiş öyküsü

Bir gidiş için bekliyorum tren garında.Yeni bir yere, yeni değil de aslında eski olan beni tanıyan ve tanıdığım bir yere, veda ediyorum bir süre anılara, alıştıklarıma...

Garlar, garajlar... Özlemi anlatır bence. Beklersin ve her geçen dakika bir hasret çiçeği daha açtırır yüreklerde. Bir yanda veda ettiklerin vardır yanında, bir yanda da seni bekleyenler karşı tarafta. Ayrıldıkların için ne kadar gözyaşı dökersen, bekleyenlere de o kadar özlemle sarılırsın belki.

Bazen bir veda edenin, arkandan el sallayanın olmaz, bir yol arkadaşın da yoktur; tren 2 saat rötarlı, belki de 3... Beklersin çevrende yabancı bakışlar.

Dalıp gidersin uzaklara arada. Beklemek zaten zor bir de yanında yalnızlık; hiç olmadığın kadar. Bu yalnızlığına eşlik eder buradaki hatıralar. Eğer varsa arkada hafif bir de fon müziği o zaman gözyaşların da dökülüverir şakaklarından.

Çeker alırsın ruhunu bu mekandan. O tekrar yaşar burada yaşadığın her anı. Veda edeceksin ya buraya bir süre, kimbilir belki de unutmayasın diye. Bedenin ise hala beklemekte...

Bir anonsla uyanırsın sonra, çevrende hareketli kalabalık. Herkes gelecek trene doğru ilerlemekte; gar boşalmakta. Gelen tren yalnızlığına yalnızlık katmakta.

Bu değil senin seferin bir sonraki. Zaten trenin gelse de ne farkedecek ki? Yerine oturup çevreye bir bakış atıp tekrar dalarsın derinlere; ta ki varıncaya kadar gideceğin yere ve kavuşuncaya kadar seni bekleyenlere...

Kütahya Tren İstasyonu
28.01.06 00.05