Ölüm

Kızıl akşamüstü. Deniz küçük fiskeler atıyor kumsala. Hayatın yükünü taşımış olduğu her hali ile anlaşılan yorgun adam sahilde tahta iskemlede oturmuş, yorgun gözleri ufukda. Tüm ihtişamı ile biraz sonra denizle gökyüzünün birleştiği puslu çizgide yok olacak kızıl küre. Adam da her akşam yaptığı gibi hiçbir anını kaçırmadan izleyecek gün batımını. Ömrünün ancak bu döneminde merak ediyor kızıl gün batımlarının hep bu kadar güzel olup olmadığını.

Oysa... Hayatının tüm kalabalığının, kuru, sessiz, yalnız bir bekleyişe döndüğü bugün içindeki pişmanlık onu uçurumdan düşen birinin çaresizliği gibi vuruyor. Ilık bir meltem tahta masanın üzerindeki oymalı örtüyle oynuyor. Kulaklarında arayıp bulamadığı insan, özellikle çocuk seslerinin yerinde yıllanmış palmiyelerin sivri yapraklarında ıslık çalan esinti. Daha şimdiden yarılanmış gün batımı birazdan bitecek, ortalık alaca karanlık olacak etrafdaki nesneler hayal meyal seçilecek. Şimdi hayal meyal hatırlıyor mutlu olduğu günleri ama acılar, bu günkü gibi acıtıyor canını.

Küçük serçe geldi kondu masanın üstüne telaşlı hareketlerle ekmek kırıntılarını gagalıyor. Bir gözü masada bir gözü adamda. O da anladı adamın beklediğini ama şimdi kendini düşünmeli karnını doyurmalı. Su diye rakının tadına da bakınca uçtu gitti. Bu akşam her akşamdan daha mutlu uyuyacak.

Daha vakit varken bitirmeli yemeği, rakıyı, toplamalı masayı, yoksa zifiri karanlık çökecek görmeyecek gözleri. Masayı öylesine ortada bırakmamalı herşeyi yerli yerine koymalı.

Hayatı boyunca istediği şeyleri yaptı mı, istediği insanlarla görüştü mü yoksa mecbur olduğu şeyleri yapıp mecbur olduğu insanlarla mı görüştü. Daha yapması gereken çok şey, paylaşması gereken çok insan var.

Ne kadar hızlı karardı ortalık, artık görünmez oldu ne masa ne iskemle. Adam zorladı kendini görmek için denizi, serçeyi son bir kere. İçi kopacak gibi oldu. Artık zaman gelmişti, çökmüştü lanet gece.