Ölümler ülkesi

Ne zaman bir parmak uzansa tetiğe ne zaman, o zaman bir annenin boşuna uzanır elleri, tutmak için namludan çıkan o mermiyi. Kahpedir mermiler, ne dualar ne de ağıtlar durdurabilir onları üstelik anaların gözyaşlarından yapılmışlardır. 

Merminin eti yakan sesi duyulur önce, sonra uzakta bir annenin içleri parçalayan feryadı. Sonra gök yarılır, dinmeyecek yağmurlar başlar yakın yüreklerde. Ve sevgiyle sulanmış taze fidan geri döner toprağa. 

Ne zaman, bir parmak tetiğe uzansa o zaman, iki mezar kazılır toprağa yan yana. Analarınki daha derin… 

Analarını hiç sevmeyenlerin ülkesidir benim ülkem. Orada bir köy var uzakta… O uzaktaki köye, kan kırmızı bayraklar sarılı tabutları gönderenlerin ülkesidir benim ülkem. Sadece ölenlerin gidebildiği o köy bizim köyümüz müdür ki? 

Ölümlerin sıradanlaştığı, ancak arka sayfa haberi olduğu, yüreklerin olabildiğince katılaştığı Azrail’i kendine samimi dost bilen canım ülkem, hani cennet analarının ayakları altındaydı. Neden, neden sevmezsin analarını? 

Ne gözyaşım, ne de çiçeklerim kaldı bu kadar taze mezara koyacak… Yetmedi mi?