Ön yargı!

Akşamki yağmurun kulağıma yansıttığı tatlı tıkırtıların eseri olacak; rüyamda Nuh’un gemisindeydim!

Kamaramdan çıktım, biraz dedikodu yapalım diyerek sosyal tesislere doğru yalpalayarak ilerledim! Kapıyı açtığımda millet şaşırdı!

“Ulan bu Ahmet’in ne işi var burada?”

“İkizidir!”

“Yok lan, ikizi yoktu onun! Bu o!”

Türü mırıldanmalar tahmin ettiğim şeylerdi!

Biliyorduk ki “ tufanda ilk kurtarılacaklar!” listesinde adımın olması, bazı çevreler tarafından yadırganacaktı!

“Ahmetçiğim, sen kamarana git, bir süre görünme ortalıkta! Gemi kalksın, bir iki dalga yiyelim sonra çıkarsın meydana! Kargaşa çıkmasın!”

Tabi o bir iki dalgada korkudan salavat getirenlere çok bozuldum ama çıkıp da bir şey diyemedim!

“Ulan ne bağırıyorsunuz? Müminlerin gemisi batar mı? ” Diyecektim az kalsın!

Önyargıydı bu; bana karşı yapılan!

Rüyasını gördüğüm olaydan bilmem kaç bin yıl sonra çıkacak adamın biri “ Önyargıyı yıkmak atomu parçalamaktan zordur!” diyecekti sonunda!

Gemiyi parçalayacaktım neredeyse!

Nuh sakinleştirdi beni!