- Kategori
- Psikoloji
Fobi
zarife hanım
Fobilerden fobi beğendiğim zamanlar, farzedin ki ben kediden köpekten korkuyorum, uzaktan uzaktan onları büyük bir sevgiyle, hatta hayranlıkla izliyorum yeterki yakınıma gelmesinler, öyle bir şeyler olacağını gördüğümde aklım çıkıyor. Platonık bir aşk düşünün hayransınız aşıksınız ama aynı yerde ya da yakınınızdaysa hani bayılma hissi, terleme, titreme ve hatta korku... İşte ben o zamanlar böyleyim.
Bundan kurtulmam gerektiğini biliyorum, kedisi olan arkadaşlarımın evlerine gidemiyorum ya kucağıma atlarsa naaparım? Öte yandan sevmek dokunmak için can atıyorum. Birileri onlara kötü bir harekette bulunsa öfkeleniyorum.
Bir yaz Bodrumdayım, bir kaç arkadaş bir bahçede yemek yiyoruz. Usulca masaya küçük tatlı şirin bir kedi atladı, ben elim ayağım buz lakin sessizce duruyorum. Ama masadakilerden biri delice bir çığlık attı, diğeri kediye vurmaya kalktı , allahtan kedicik hızla uzaklaştı, orada bulunan herkesin gözler bizim masada, yer yarılsa da içine girsem, hiç bu kadar utandığmı hatırlamıyorum.işte o gün kendime direktif verdim Neco bu işi hallet! Önce bir arkadaşımın köpeğine küçük dokunuşlar...bahçeye gelen kediye yemek verip kaçmalar...Ve tabii ki aklımda neden neden bu korku? Çocukluğumu düşünüyorum, atlara binmiş, derelerde su yılanlarıyla haşır neşir olmuş, dedemin köpeği ile oynamışım. Neden şimdi? Hani ara arada espiri konusu olur "çocukluğuna inmek lazım" işte tam da bunu yapıyorum.çocukluğumu didik didik ediyorum.
Buldum! Gerçekten de buldum. Hem de bir değil iki anımı... Sonuç, şimdiki ben, evimde kedi en iyi arkadaşım, kafemde ki kediler... Sokaklardaki köpekler... Çoğu insandan daha çok sevdiklerim... Onlarla olan sevgim yaşam haklarına duyduğum saygı aynı zamanda beni etyemez biri yaptı. Demem o ki, fobilerimizin arkasına saklanıp hem kendimizin hem de başkalarının hayatını zorlaştırmayalım, ister profesyonel yardım, ister kendiniz halledin... Ama yapın, ben yaptım. Bununla öğünmüyorum yanlış anlaşılmasın sadece olması gerekeni yaptım.
Bir yaz Bodrumdayım, bir kaç arkadaş bir bahçede yemek yiyoruz. Usulca masaya küçük tatlı şirin bir kedi atladı, ben elim ayağım buz lakin sessizce duruyorum. Ama masadakilerden biri delice bir çığlık attı, diğeri kediye vurmaya kalktı , allahtan kedicik hızla uzaklaştı, orada bulunan herkesin gözler bizim masada, yer yarılsa da içine girsem, hiç bu kadar utandığmı hatırlamıyorum.işte o gün kendime direktif verdim Neco bu işi hallet! Önce bir arkadaşımın köpeğine küçük dokunuşlar...bahçeye gelen kediye yemek verip kaçmalar...Ve tabii ki aklımda neden neden bu korku? Çocukluğumu düşünüyorum, atlara binmiş, derelerde su yılanlarıyla haşır neşir olmuş, dedemin köpeği ile oynamışım. Neden şimdi? Hani ara arada espiri konusu olur "çocukluğuna inmek lazım" işte tam da bunu yapıyorum.çocukluğumu didik didik ediyorum.
Buldum! Gerçekten de buldum. Hem de bir değil iki anımı... Sonuç, şimdiki ben, evimde kedi en iyi arkadaşım, kafemde ki kediler... Sokaklardaki köpekler... Çoğu insandan daha çok sevdiklerim... Onlarla olan sevgim yaşam haklarına duyduğum saygı aynı zamanda beni etyemez biri yaptı. Demem o ki, fobilerimizin arkasına saklanıp hem kendimizin hem de başkalarının hayatını zorlaştırmayalım, ister profesyonel yardım, ister kendiniz halledin... Ama yapın, ben yaptım. Bununla öğünmüyorum yanlış anlaşılmasın sadece olması gerekeni yaptım.
- Toplam blog
- : 22
- : 459
- Kayıt tarihi
- : 27.02.07
Artvin Ankara İstanbul veee sonunda Kaş.. Bana aidiyet duygusunu ilk kez hissettiren dünyanın en ..