Onbeş şubat bir cuma sabahı...

Fırtınalı, yağmurlu, soğuk bir kış günü idi. Günlerden cuma sabahı saat sekiz buçukta dünyaya gözlerini açan bir kız evladıydı. Güçsüz bedeniyle dünyaya gelen bir minik kuştu, bir melekti sanki. Ölüm kalım savaşı verirken minik kuş yedi aylık dünyaya gelmişti. Erken açmıştı gözlerini bir tarftan sağ ayağında fazla olan parmağı, bir tarafta beyinde fazla olan kemik yapısı ona duymayı engelliyordu. Güçsüz bedeni onu sarsıyordu günlerce ölüm kalımla burun burunaydı...

Bilmedği bir hayat yeni bir ağlama sesiyle uyanmıştı sanki...Yaşamın kıyısında yapayalnız tek başına çırpınıyordu çaresizce. Uçsuz bucaksız bir limanda gezinir dururdu her köşe bucak hastane sokağında. Annesi onun için endişe ederken dur durak bilmeden onu yaşatmaya çalışıyorlardı. Belkide evin bir neşesi, huzuru, bereketi, sevinci, çiçeği, kederi kısacası herşeyiydi...

Saatler, günler, aylar zamanla ilerliyordu. Kız evladıydı sıcacıktı sanki. Altın renginde sapsarı saçları, bal rengi gözleri, beyaz bir teni, minik ağzıyla etrafa adeta neşe saçıyordu eve... Adını babaannesinin adını koymuşlardı. Onun gibi olsun annemiz olsun diye seviliyordu. herşeyden habersiz yaşıyordu. Büyüdüğünde üzüleceğini aklına bile getiremezdi. Allahın verdiği bir lutuf diyerekten özlemle anımsatılıyordu herşey. Bir doğum günü anısına adım adım yaşıyordu en an...

Bir nefes kadar içten bir ten kadar sıcak, bir tebebessüm kadar derindi üzerinde sevgisi... Zamanla büyüyor ve yaşamayı hedeflemişti kız evladı. hayat bu olsa gerekti belkide, ayakta kalıp tutunabilmekti işte... İyice güzelleşiyordu... Annesinin babasının hayırlı evladı olmaya saf tertemiz duygularıyla büyüyüp yüceliyordu dünyaya...

"En güzel günlerin başlangıcı dünyaya doğduğun günden başlayarak sonsuzluğa erendir hayat... "

"Başında ölümle savaşan nefesiyle boğuşan sonunda ilimle birlikte yücelip sonsuzluğa erendir gönül... " hacer teke