Önce hayvan mı, insan mı?

Bir kedi, bir köpek sokakta soğuktan veya açlıktan titrese içimiz gider. Hemen yanına varır, en azından, gönlünü alır gibi başını okşar, elimizden avucumuzdan bir şeyler vermeye çalışırız. Daha olmadı, iş büyürse hemen “hayvan severler” konuya el atar, demeç üstüne demeç verirler. Arkasından yerel veya merkezi bir yetkili çıkar, “Konunun çözüldüğünü.” açıklar.

2 Şubat, 2008 tarihinde Ankara Terminali'nde idim. Terminaldeki bilinen o kalabalığı anlatmayı gerek görmüyorum. Sabahın sekizi, kapılar açıldıkça dışarıdaki ayaz içeri hücum ediyor. İnsan, metal soğuk sıraların üstünde, terminal içinde de olsa üşüyor.Kimi gazete okuyor, kimi uyukluyor. İki de bir, sigara yasağı anonsuna rağmen bazıları eline kıstırdığı sigarayı adeta emiyor.

İsli, paslı bir kadın, metal beyaz sıranın üstüne uzanmış, soğuğa karşı örtünmeye çalışırken hem titriyor, hem söyleniyor.Hemen yanı başında oturan kadın bir yolcu , olayın birden farkına varmış gibi birden irkiliyor, derhal yerini değiştiriyor. Endişesi, bit pire veya kadının ipe sapa gelmez ses ve konuşmaları.

Kadın titriyor, ikide bir, soğuk bir evde yorganın altındaymış gibi, kirli mantosunu soğuk yerlere karşı örtmek için çekiştirip duruyor. Her hali ile Terminal müdavimi olduğu belli. Resim çekmeye çalışıyorum. Flaş patlıyor. Tüm insanlar irkilince mahcup oluyor ve vazgeçiyorum. Profesyonel bir haberci pozisyonu sergilemiş olmaktan da müthiş sıkılıyorum. Büyük büyük üç beş kamera hayal ediyorum. Ne şanslı kadın olurdu.

Daha iki saatim var. Elimde valiz, terminal içinde, alta, üste tur atıyorum. Merdiven başında beklerken, sigara anonsunu duyan birinin elindeki sönmemiş sigarayı merdivenlerdeki insanların üstüne “Bismillah” diye attığına tanık oluyor ve izmaritin kimsenin bir yerine düşmediğini görerek ferahlıyorum.

Dönüp dolaşıp bekleme yerine tekrar dönüyorum. Kadın titriyor. Herkes kanıksamış durumda. Benden ve irkilip yanından uzaklaşan kadından başka kimse görmüyor. Oysa bir yığın insan.

Büyük ülkenin, büyük şehrin cilveleri mi bunlar? Her şey normal da bizler mi gördüklerimizi yanlış algılıyor, yorumluyoruz? Bunlar olağan şeyler de neden ayağı kırılan bir köpeğe karşı kopardığımız fırtınayı aynı durumdaki insanımıza gösteremiyoruz?

Demir sıranın üstünde yatan kadının başına iyisinden bir türban bağlasak sorunu çözer mi dersiniz?