Onların hikâyesi -1-

Annem A.Fevziye AKTAŞ' ın büyük anısına...

ŞEB-İ YELDÂYI MÜNECCİMLE MUVAKKİT NE BİLİR ? MÜPTELAY-I GÂM'A SOR , KİM ; GECELER KAÇ SAAT ..

A. Sabit ( 17.YY.)


S U N U Ş :
_________


İkinci dünya savaşının ayak seslerinin duyulmaya başlandığı sıralarda, Şubat 1938'de Ankara'da Hisar semtinde
dünyaya gelmişim.

Altmışlı yılların başlarındaydı , hâlâ orada oturmakta olan teyzemi hasta yatağında ziyaret etmek istedim ve Annemi de alarak Hisar'a çıktık. Daracık sokakların birinden geçerken, annem haraplaşmış evlerden en bitkinini
parmağıyla göstererek :" İşte, dünyaya gözlerini açtığın ev bu.. Seni burada doğurmuştum.." demişti..

O ev ve benzerleri kısa zamanda ortadan kalktı. Bizimkilerin 1929'dan 38'e kadar yaşadıkları bu ev , biliyordum ki, son bir kaç yıl için acı anılarla doluydu. Uzaktan bakıp, hüzünle uzaklaşıp gittik..

O; evliliğinin ilk meyvası oğlu Hasan'ı ; sonra da kızı Gûrgân'ı bu evde kaybetmişti. Ağabeyim dört aylıkken ishalden; ablam da onbir aylıkken zatürreden uçup gitmişler..

Orta okullu yıllarımda : " Anne, niye benim de abim, ablam yok yaaa.? " diye sorduğumda; bana olan biteni çok kısa ve kesin olarak bir kaç cümleyle aktarıvermişti.. O sırada, yüzündeki acı görüntüyü, o ikisi için yaşattığı
özlem ve kahroluşun renklerini, dün gibi hatırlıyorum.

Hiç unutmamıştı. Ama, unutmuş gibi yaparak; O da ben de bu konuyu bir daha asla açmadık.

Bana hâmile kalınca, artık o evde yaşamak istememiş; hatta Çok sevdiği memleketi, anılarla dolu Ankara'sın-
dan bile uzaklaşmak arzusuna kapılmış.. Bu kararını değiştirmek için uğraşan kardeşleri, yakınları; en azından doğum sonrasına O'nu ikna edebilmişler. Bu arada, gereken tâyin başvuruları onaylanınca; hâlen Bursa'da öğ-
retmen olan çocukluk ve okul arkadaşı Nedim'in ( Nedim Kural ) " Buraya gelin " çağrısına uyarak , orayı seçmişler.

Lohusalık bitiminde alınan tâyin emriyle , tası tarağı toplayıp yollara düşüldü..Trenle , önce Eskişehir'de öğretmen olan ablası ve eniştesi ( Safiye & Ahmet Erberksoy) ne inildikten iki gün sonra; yine trenle Bilecik'e ulaştılar.. Neredeyse onbeş saat sürecek bir kamyon yolculuğu ile devam ederek, ağır yol koşulları içinde , Bursa'ya gele-
bildiler.

Nedim Amcaların oturdukları Muradiye'de bizim için kiraladıkları , kendilerine çok yakın evin önüne gelindiğinde akşam ezanı okunmak üzereymiş. Kamyon arkasındaki kırık dökük üç beş eşya ve kundaktaki bebekle yapılan
bu çok zahmetli yolculuk Annemde kanamaya bile neden oldu...

Onu istirahate alırlarken; Nedim Kural ailesi ( Neriman-Necla -Necmi ) ile , babamın görev yapacağı Muradiye karakolunun bir kaç bekçisi, bazı konu-komşu; sandık sepet, denk vb. ne varsa avluya indirivermişler..

Zaten neleri vardı ki ?

Sandalyeleri bile yokmuş. Üstü hasır örülü bir kaçını da , babam ambalaj yapmak için kesip parçalayıp kullanmış.

Bursa'da başlayan yeni bir hayat içinde; ilk gün veya haftalarında; yemeklerini gazete veya yatak çarşafı üzerin-
de yediklerini bana gururla anlattılar..

Bütün emel bendim.. Annemin iyi sütü vardı..Sağlıklı büyüyor, büyütülüyordum.

VE.. ve neler oldu sürüp gidecek o günlerin içinde ...

Neler olduğunu, Sizlere o yılların içinden süzerek anlatmaya çalışacağım

Çocukluğumun erken yıllarındaki başlangıç anılarımın en etkileyici biri olan okuyacaklarınız, Annemin hayatında elîm bir yaşantı olarak yer aldı. Son günlerine kadar göz yaşları ile uyanıp, ONLAR'ı sayıklayarak dualar ettiğini
görür gibiyim..

İşte; yaşadığım ve duyup dinlediğim bu mâzi parçası; benim de gerçekleşememiş özlem ve arzularımın , yoğun bir yürek ağırlığı ile Sizlere aktarımıdır..

Saygılarımla

Yücel AKTAŞ



BİRİNCİ BÖLÜM

Şiir yazmak değil maksat, şair falan hiç değilim;
Düzgün yazıp konuşmaya, bende vardı hep eğilim..

Size buruk bir öykünün anlatımı öncesinde;
Bilin; ben hep içiçeyim; gündüzünde gecesinde..

Yarı yanmış bir romanın bir kaç silik sayfasıdır;
Hayat denen okyanusun hicran dolu dalgasıdır.

Buğulanmış gözlerimle tekrar tekrar yaşıyorum;
Dinleyince, bana da hak verirsiniz sanıyorum..

Kimi zaman düşünürüz, dönebilsek o eskiye;
Saatlerin çarkı durmaz, koşar gider biteviye..

Mâzideki yaşantıdan kulağına gelen sesler;
Güldürmeye, ağlatmaya; doğru vakti, ânı gözler..

Hayat tatlı.! Sevinci var, kederi var, hep bilinir..
Hava açık, güneş varken, birdenbire kar görünür..

Bir resim var ellerimde; çok yıllardır durur bende.
Okunmuyor. Sonra çözdüm, hangi yılda, hangi günde..

Kaç seneler öncesinde vâlideme imzalanmış;
Köşesinde bir yazı var, birazcık ta karalanmış..

Zor okudum: otuz dokuz!! Ağustosun otuzunda;
" Unutmasın " diye yazmış.: " Bizim canım ablamıza ..."

Karşısında tutup beni , öğütleri var Annemin;
Saklı durdu, canlı , taze; köşesinde şu kâlbimin..

-Bu resimde sana bakan iki kişi görmektesin..
çok sevdiler seni yavrum, bunu iyi bilmelisin.

Otuzsekiz kırklarımda bana candan kardeştiler;
Sevincime ortak olup, üzüntümü bölüştüler.

Sen de şu genç, yakışıklı zâbit gibi olacaksın,
Ben de gurur yaratırken, kendinde de bulacaksın..

Yalvarırım Allah'ıma; kaderin hiç benzemesin;
Kâlbim hâlâ acı dolu; bir de sana inlemesin..

Ortaokul çağlarımda bakıp bakıp hayal kurdum,
Onun gibi zâbit olma rüyasıyla yaşıyordum..

Parlak körük çizmeleri, bir " demir" i omuzunda;
Ağustos'ta mezun olmuş, nişanlanmış otuzunda..

Kılıç elde; şapka eğik, gözlerinde ışıltılar;
O gündü ki; bu sevinci konu-komşu paylaştılar..

Bir duruş ki, gurur dolu sana bakan gözlerinde;
Ne muhteşem bir mâzi var, ATATÜRK'ün zâbitinde..

Cumhuriyet sevdalısı, evlâdı o bir şehidin;
İftiharı, gözbebeği doğup büyüdüğü muhitin..

O kılıçla kazanıldı bir Milletin kurtuluşu ;
Nöbet aldı; sıra onda Vatanını koruyuşu..

Yanındaki "Cırcır abla " , ona gelin olacaktır,
Düğününde çok küçüktüm; bando bile çalacaktır..

Hatırlarım; bu fotoğraf pek saygındı evimizde;
Çerçeveden baktı durdu, uzun yıllar baş köşede..

Uzatmadan sözü fazla, dikkatlice dinleyiniz:
Sürçü lisan eyler isem, lütfen beni affediniz..