Önümüze konulan oyuncaklar

Artık iyice yaşlandım. Arada sırada torunlara bakmak dışında yararlı bir faaliyetim yok. Çocukları ağlatmadan, üzmeden mutlu etmenin ve anne-babasına teslim etmenin en kestirme yolu istedikleri oyuncaklarla oynamalarına izin vermektir.

Bu görevi yerine getirirken sıkça düşünüyorum. Acaba sokaktaki, okuldaki, işyerlerindeki çocuklarımıza da "benim torunları ağlamasınlar diye, egitimlerini, hatalı hareketlerini gözardı ettiğim gibi" birileri birtakım oyuncaklarmı veriyor? Daha vahimi iyi niyetli yöneticiler tarafından toplumun duyarlı olduğu konuları oyuncaklar halinde hepimizin önüne mi koyuyorlar? Düşünelim bir defa.

Biz seçimlerde kim olursa olsun türban sorunu öncelikle çözülsün diye mi oy verdik. Sanmıyorum. Hangi siyasi partiye sempati duyarsa duysun halkımızın önceliği; Aş, iş ve asayiş idi. Bizim önceliklerimizi kaldırıp attılar ve kendi önceliklerini bizden aldıkları güçle bize dayatıyorlar. Bu türban kargaşasından yaralanıp Sosyal Güvenlik Yasası ile; Kalkınan ülke ekonomisinin bir göstergesi olarak emekli maaşlarının yarı yarıya azaltıp, elde edilecek miktarın yoksul ve dar gelirli emekli millet vekillerinin maaşlarına eklenmesi, sosyal adalet anlayışının somut bir örneği olarak hükümetimizce başarılmıştır. Ayrıca Ankara'da çarşı pazarda meydana gelen fiat artışlarıda türban meselesi yüzünden güme gitti. Yıllık eflasyonu birde siz açıklayın. Acaba sizce ne kadar.

Saygılarımla