Orhan Veli'yi kaybedeli 63 yıl oldu.

Tarih 2 Aralık 1962. Yağışlı, karanlık ve soğuk bir İstanbul sabahı. Bir grup kız öğrenci bu yağışlı ve kötü havaya rağmen edebiyat öğretmenleri ile bir gezi yapıyorlar. Kızlar, o zamanların en iyi kız liselerinden sayılan Erenköy Kız Lise'sinde okuyorlar. Öğretmenleri ise Behice Kaplan Hanım.

Bu grup sabahın erken saatlerinde Anadolu yakasından hareket edip vapurla, otobüsle Rumelihisarı'na ulaşıyorlar. Amaçları Aşiyan'ı ziyaret etmek. Hiç havası değil belki ama önceden planladıkları için herkes şemsiyelerini açmış, yağmurluklarını giymiş bu geziyi gerçekleştirmeye çalışıyorlar. Bugünün bir önemi var. 2 Aralık ünlü Türk şairi Yahya Kemal Beyatlı'nın doğum günü. Grubun da amacı bu Aşiyan gezisinde Tevfik Fikret'in evini, müzesini ziyaretin yanısıra Aşiyan mezarlığında bulunan  Yahya Kemal'in mezarını da ziyaret etmek.

Kızlar ve öğretmenleri yağmura, çamura rağmen Aşiyan'a tırmanıyorlar ve müzeyi geziyorlar. Bir yandan da öğretmenleri Behice Hanım'ın anlattıklarını dinliyorlar. Daha sonra Aşiyan Müzesine komşu olan Aşiyan mezarlığında Yahya Kemal'ın mezarının başına geçiliyor. Yazdığı şiirler gibi şatafatlı bir mezarı olan Yahya Kemal mezarı başında şiirleri okunarak anılıyor. 2 Aralık 1884 de Üsküp'te doğan, 1958 yılında İstanbul'da vefat eden Yahya Kemal'in büyük ve görkemli mezarında çok bilinen bir dörtlüğü yazıyor mermer taşın  üstünde. 'Ölüm asude bahar ülkesidir bir rinde'diye başlayan bu dörtlüğü büyük bir huşu içinde öğretmenleri ile okuyan genç kızlar yağan yağmurun artması ile birlikte geri dönüş için yokuş aşağı mezarlıktan çıkış yoluna yöneliyorlar.

Yokuş aşağı inerken genç kızlardan birinin gözüne ücra bir köşede fakir bir mezar çarpıyor. Mezarın taşındaki ismi okuyan genç kız birden haykırıyor. 'Orhan Veli burada yatıyor.'diye bağıran kızın feryadına bütün kızlar geri dönüp  bakıyor.

O zamana kadar şiirlerini okudukları, bu şiirlerle kah ağlayıp kah duygulandıkları büyük şairin bu ücra ve fakir mezarı kızları çok duygulandırıyor. Hep beraber mezarın başında onun şiirlerinden mısralar okuyarak onu anıyorlar.

Havada kah' Bir elinde cımbız, bir elinde ayna, umurumda mı dünya.'kah 'Ağlasam sesimi duyar mısnız mısralarımda' kah 'İstanbul'u dinliyorum gözlerim kapalı.' mısraları  uçuşurken bir Garip Orhan Veli onları seyrediyor yattığı ücra mezarından.

Gözyaşları içinde Aşiyanı terkeden kızlar sanıyorum ki aradan geçen 51 yıla rağmen hala hüzünle hatırlıyorlardır o ücra mezarı.

Bu anımı neden mı anlattım. Dün Garip Orhan Veli'nin aramızdan ayrılışının 63. yılı idi. Dün yazamadım bu yazıyı ama bugün yazıyorum.13 Nisan 1914 de doğan ve 14 Kasım 1950 tarihinde  vefat eden bu büyük şairimiz bu kısacık ömrüne hikaye, makale, şiir ve çeviri alanında bir çok eser sığdırmış. Kafiyeyi ilkel, mecaz, teşbih, mübalağa gibi edebi sanatları gereksiz bulan, yalın bir anlatımla duygularını mısralara döken Orhan Veli yazdıkları ile zamanında çok yadırganmış, eleştiri almış ve küçümsenmiş ama bir o kadar da ilgi uyandırmış. 1940-1050 dönemi Türk şiirine büyük etki yaratan şiirleri ile Garip akımının  öncüsü olan şairimiz bir kaç neslin arka arkaya başarabileceği değişimi bir kaç yılda tamamlamış.

Kendisinden sonra gelen şairlere  örnek olan ve şiirleri büyük duygusallıkla okunan Orhan Veli'yi bu ölüm yıldönümünde hayırla ve sevgi ile yad etmek istiyorum.