Batmanın Beşiri ilçesinde doğdum, Mersinde yaşıyorum, edebiyata ilgi duyuyorum, yerel ve ulusal dergi, gazete ve internet portallarında yazı, öykü ve makalelerim yayınlandı...
Bu blog yazarının şu anda bir blog önerisi bulunmamaktadır.
Yaş 31: Yolun yarısına 2 harf kala...
siz daha yolu yarılamamışken bu denli hüzünlüsünüz,ben ise yolun yarısını beş geçe yazmıştım yukarıdaki yazımı....
05 Ekim 2011 09:05Yaş 31: Yolun yarısına 2 harf kala...
Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.Dante gibi ortasındayız ömrün.Delikanlı çağımızdaki cevher,Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,Gözünün yaşına bakmadan gider.Şakaklarıma kar mı yağdı ne?Benim mi Allahım bu çizgili yüz?Ya gözler altındaki mor halkalar?Neden böyle düşman görünüyorsunuz;Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?Zamanla nasıl değişiyor insan!Hangi resmime baksam ben değilim:Nerde o günler, o şevk, o heyecan?.... Hüzün ve keder şairi Cahit Sıtkı Tarancı işte böyle üzülmüştü gelip geçen ömre, “yaş otuz beş! Yolun yarısı eder…” diyordu ve her kelimeye yaşamın acınası halini işliyordu. 10-10-2010 tarihi itibari ile 40.yaş günüme ilk adımımı atmış olacağım, yani ömrün yarısının beş adım ötesi. Zaman tünelinde hızla gelip-geçen ömrün ardında yüreğimizden kopan feryatların, dökülen gözyaşlarının artık hiçbir şeyi geri getirmeyeceğini biliyoruz aslında; ama çoğu zaman tükenen hayatın izlerine, aklar düşen saçlarda, kırışan tende, feri kaçan gözlerde veyahut eski bir resimde buluruz, artık her şey için çok geç olmuştur! Bundan tam 20 yıl önce yine bu gün yıllardır benim önemli anlarımın vesikası niteliğinde olan hatıra defterime gençliğin heyecanı ile şu notu düşmüştü,”bugün yirminci yaşıma ayak basacağım, artık hayata bambaşka bir pencereden bakma yaşındayım…” nasıl bir heyecan, nasıl bir coşkuyla hayata baktığımın belgesi bu kelimeler, ama şimdi duygularım aynı nokta da mı? Asla! Bir ağır yenilginin izlerini üzerinden atamamış bir neferin ezikliği var içimde, gelip-geçen zamanda çok daha güzel şeyler yaşamış olmak, çok daha güzel yerlerde olmak…bunlar değil istediğim, “çok daha coşkun yaşayamamak hayatı” beklide sorun burada, yirmi yıl önce kendime dair yazdığım nottaki duygunun aksini yaşıyorum şimdi, ömür yeterse yirmi yıl sonra acaba nasıl bir notu düşeceğimi doğrusu bende merak etmiyor değilim. 10-10-2030’da yine hayata ve kendime dair bir şeyler yazabilmek ümidi ile!
05 Ekim 2011 09:04Ahmet Türk ve Kürt Siyasetçisi Olmak
ne yazık ki sevgili dostum,bu coğrafyada başımıza gelmedik kalmadı, yerinde bir benzetmemidir bilmiyorum ama hep hayata ve olaylara karşı"1-0" yenik başlıyoruz,bize küfür ve hakaret edebilirler alçakça ama biz sesimizi çıkarttığımız an türklüğü koruma kanunu balyoz gibi tepemizde,biz kimsenin kimseye hakaret etmediği kardeşçe bir ülke istiyoruz,yılmaz özdil gibi gereksiz zavallıları ciddiye almak itibar vermek olur,bırakın bağırsınlar,çok bağıran çok korkandır unutmayın...yazınız çok güzeldi,teşekkürler!
17 Nisan 2010 15:35