Öyle bir geçer zaman ki...

Öyle bir geçer zaman ki, dediğin aynıyla vaki; Birden dursun istersin, Seneler olunca mazi. Öyle bir geçer zaman ki...

Dünlere bakarsın katı katı, Üzerine çekersin perde, Yoldan geçenler var da, Her akşam gelenler nerde? Kara yazı yazıldı sanma, İnsanın kaderi böyle...

Bir cevap buldun mu sorulara, Yiğitlik de var yine serde, Nasıl gaddar seneler, Geçiyor durduğu yerde, Sana kara yazı yazıldı sanma, İnsanın kaderi böyle...

O nedir seni kızdıran, Memnun edeceği yerde? Bak bir garip diyor ki: Nerede o yarin, nerde? Anılara kapılıp kanma Dünyanın düzeni böyle...

Şarkı sözü Erkin Koray'a ait. Niye Şiir kısmında yazdık? Şiir gibi de ondan.

Zamanın dingilimi kırıldı ne? Yoksa zamanı algılamamız mı bozuldu? Ya da Dünya etrafından eksilip duruyor mu ? ne farkeder? Çocuktuk, Ortaokula giden bebeler bize dev gibi gelirdi. İlkokula gittik liseliler ne korkunç! Üniversitede otuzlu yaşlarda abiler, bize yüzyıllık insan mirası gibi gelirdi. Gençte olduk, otuzu da gördük, kırka doğru da gidiyoruz çok şükür. Hala damağımızda çocukluğumuzun pamuklu şekeri, ceplerimize doldurduğumuz misketler, çamur içinde mahalle maçları aklımızda. Kafamıza taş gelen sokak savaşları. Annemizin kafamıza koyduğu ıslanmış ekmek. Uzaktan sevdiğimiz ilk kız, gönlümüzü ilk yakan, ilk ağlatan.

Yıllarda bir bir. Yere saçılmış inci taneleri gibi. Kayıp gidiveriyor hayatımızdan. Bir gün üzül, bir gün sevin; acı, acısınlar, öp, öpsünler. Beklediğin, unuttuğun, istediğin, kısmetine düşen. Saçına yağan karlar gibi. Sen başka işlerle meşgulken başına gelen sevda. Okulda yıl saymalar. Askerde gün saymalar. Doğumda saat saymalar. Saya saya hayatta ortasına geldi.

Ne diyor şiirde?'' Her akşam gelenler nerde?'' Sizi peygamber gibi takip edenler. Gözünüzün içine bakanlar. Kapıdan kovsanız bacadan girenler. Belki yok hayatınızda. Belki kimi paramızı, kimi cakamızı, kimi havanızı sevmişti. Bizi gerçek biz diye sevenler, üniformasız bize tutulanlar, parasızken yanımızda oturanlar daha kutsal.

İnsan, Freud'un oyuncağı gibi. Niye deliriyor değilde asıl niye delirmiyor? Milyonlarca ölü savaş meydanlarında. Kapkara yılları insanlığın. Açlık, sefalet, ayaklar altına alınan insan onuru.

Ama bir yolunu bulup kurtarıyor kendini İnsanlık. Bir sigara yakıyor,şarabın dibini dipliyor, kendini kutsuyor. Yaşıyor işte. Ama gittikçe tükeniyor var olan. Yetmiyor herkese herkesin istediği. Biz başaramadık belki. Ama çocuklar başarabilir. Herşeyin olması gerektiği gibi bir dünyayı kurabilirler yeniden. Havada , suda, çiçeklerde müsait. Neden olmasın?

Fotoğraf: İlkan Özdağ.