Oyun arkadaşım

Sadece kendimizden kaçıyor, beynimizi uyuşturuyoruz düşünmemek adına. Biliyoruz ki düşünmeye yeltenirsek çekecek içine ayrı anaforlarla yüreklerimizin ortasını mesken tutmuş derin yalnızlıklarımız. Sevgisizliklerimizi, güvensizliklerimizi, hayatın içine değil de kenarına itilmişliğimizi unutmak, hatırlamamak, yok saymak için belki de tüm çabamız...

Bir işe yarıyor mu peki? “Çevreye verdiğimiz sessizliğimiz ve duyarsızlığımız adına özür dileriz” mi diyoruz? Uyuşturmaya çalıştığımız zihnimizi daha ne kadar oyalayabiliriz?

- “Oldu olacak alkole veya uyuşturucuya başla da bir işe yarasın!” diye azarlıyor içimdeki haylaz, asi çocuk.

- “Yok canım, ne gerek var? Hayattan kopmuş yaşayarak bunu yeterince sağlayabiliyorum. Bir de bedenime zarar vermem anlamsız.” diyorum laf olsun diye.

- “Sen öyle zannet şekerim. Uyuşturduğun bilincinle beyin hücrelerini öldürüyorsun. Depresyon illeti eşiğe gelmiş dayanmış. Böyle devam edersen seni ben bile kurtaramam haberin olsun.”

İrkiliyorum uyarısı karşısında.

- “Sa-sa-saçmalıyorsun...” diye kekeliyorum.

- “Hayata dön yüzünü. Halâ güzelsin, aynaya baksan diyorum ara sıra. Yeni bir şeyler yap... Ne bileyim... Mesela neden önce beni sevmeyi denemiyorsun? Hadi ama durma boşa harcadığın vakitleri geri kazanmaya bak.” diyor.

- “Bu o kadar kolay değil. Canım yanıyor halâ görmüyor musun?” diye sızlanıyorum.

- “Eehh! Sıktın ama! Daha ne kadar kendine acımaya ve hayatı ertelemeye devam edeceksin? Bu gidişle ben de seni terk edeceğim söylemedi deme!” diyor

- “Tamam... Gitme sen. Yanımda kal. Yoksa geceleri kim masal anlatır bana?” Küçücük çocuktan medet umuyorum. Olsun, o benim en zor zamanlarımda yanımdaydı. Bunu da atlatırız herhalde... (-atlatır mıyız?)

Hadi benim içimde bir çocuk var, güç bela yaşatmaya çalıştığım. Ya sen nasıl baş ediyorsun kendinle? Olmayacağını bildiğin hayallerine mi sığınıyorsun? Sen de onlarla mı avunmaya çalışıyorsun? Hayallerin kırıklara ayrılmıyor mu senin? Ben artık hayâl kuramıyorum. Tuz buz edilmiş benimkiler. Ancak işte böyle, senin hayallerindeki yardımcı rollerle gülümsemeye çalışıyorum sarsak, savruk, umarsız. En güzel yanı, gerçekleşmeyeceğini bilmek belki. Yani, kendi çapımızda geliştirdiğimiz bir oyun, hepsi bu.

Peki sen sonrasında nasıl katlanıyorsun hayatın geri kalanına? Üşüyor mu yüreğin? Sızlıyor mu eskimiş yaraların ufacık bir ayazda? İçine içine sustuklarının yankısıyla uyanıyor musun sen de gecenin ikindisinde kara kaplı kâbuslarla? Sen; en dipsiz yalanları, ihanetleri, kurmaca hayatları bir savaş kahramanı edasıyla kucakladın mı göğsünü gere gere? Çarpıştın mı onlarla? Sanmıyorum... Hayatın bizlere biçtiği düzmece yaşamlarımızda bendim o Yel Değirmenlerine kafa tutan Amazon Savaşçı. Bendim galiba asıl hayalperest, bugünün süngüsü düşmüş kurşun askeri...

İşte, tüm kırık döküklerin içinde uyuşuk uyuklarken ben, biraz da içimdeki çocuğun itkilemesiyle sıkılgan adımlarla senin hayallerinin penceresinden gülümseyerek sızdım. Şu kısacık oyundaşlığımız nasıl da iyi geldi bana...

Tuhaf ama eskisi kadar olmasa da bu aralar biraz daha dik omuzlarım. Aynaya baktığımda halâ güzel bir kadın göremesem de, en azından kendine güvenen bir ifade var yüzümde. Bu bile küçük de olsa benim için bir adım.

Sırf bu sebepten; bu gece, karanlıkların orta yerine yüreğimin ücralarından minicik bir yıldız yolladım. Belki bir umut, belki biraz huzur, belki... Bir gün karanlıkta kalırsan ışık olsun diyedir. Eskiden kocaman dünyalar yaratan, hayata ve insanlara ışıltılarla bakan ben, şimdilerde ancak bu kadarını başarabiliyorum, üzgünüm, fazlası gelmiyor elimden.

Sadece kendimizden kaçarak, beynimizi ağır antidepresanlar almışcasına uyuşturarak baş edilmez bozuk düzenle, güvensizlikle, sevgisizlikle farkındayım.

Sanırım ben işe kendimi sevmekle başlayacağım...

Dilerim sen de kendince bir yol bulursun canimu... Benim oyun arkadaşım...

Kasım'09