Oyun ve senfoni!

Kapalı kapılar ardında heyecanla oynanan oyun, masanın üzerindeki ıslak izleri durduramıyor gibi görünüyordu! Oyunun masumane kuralı kendinden geçmiş birinin ölmemesine salık veriyordu. İçilen koyu kahve uyanık tutarken, girilen yeni kapı sessizliğe korkuyla tepki verilmesine neden oluyordu. Kendinden geçmiş birinin uyanık kalması zorsa da, kayboluşun son tutsakları istedikleri hazinenin şehvetli temsilcisiydiler. Eğer sorun kaçmaktan ibaretse, bir hiç gibi karşılanıyor, yok olman yaşamanın gerçek amacına dönüşüyordu.

Şimdi sorduğun soru, kuyunun dibinde ışıksız, sessiz soluksuz kalmak nasıl bir şeydir gibi bir soruydu. Bir erkekle kadının taviz veren yakınlığı bir doğruyla yanlışın bitmek bilmez savaşını andırıyordu. Güzel bir akşamın belirleyicisi, ıssız bir sevdanın acısı olabilirdi ancak. Eyvah! bir yalnızlık senfonisi! Mutsuzluğa iki bilet! Bu sorun olmamalı, ateşli aşk yalnızlıkla sonlanacaksa, bu onun sonudur. Arzu gelmiş geçmiş her aşkında seni heyecanla yaşatıyorsa istediğin buysa... Ne olabilir ki, sessizliğe korkuyla tepki vermek!