Oyunun Sonu

aşkın düşüne dokunmuştu ellerimiz

biz bir hikâyenin içinden bakan

adamla kadındık sadece

ateşti dudaklarımızın öpemediği düş

bir elmas keskisi

onlar oynadılar rolleri

biz bir resmin içinde

yeşiline sardık kendimizi

yapamazdık hüküm peşindi

dar kafeslerde hapislik

kara gecelere sürgünde çürümek

vuslatsız, masum bir oyundu bu

el sürülmemiş meyin sarhoş günlerinde

"karlar tozarken"* doğmuştuk

zaptedilemeyen güneşle aktık

içimizdeki kasvet alacasını yaktık

biz bildik sadece

aramızdaki zerre kirletilmemiş sözü

bir karanlığın dibinde

günyüzüne çıkamadı sevi tohumu

indi perde

bir hiçliğin koynunda, alkış kıyamet duyuldu

ve çıkıp gittiler sessizce adamla kadın

artık oyunun sonuydu

17 Şubat 2009

*K.Simonov

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....