Özgür Davranmak İstedi Bebe

Maltepepark’ta oturuyorum. Yemek katında, 1-1,5 yaşlarında bebe, Kafasında Mac Donalds’tan alınmış, üzeri açık, kartondan bir taç taşıyor. Tacın üstü oynayan çocuk resimleriyle bezeli. Dolanıp, koşturup duruyor ortalıkta afacan. Ne zaman aileden biri ona doğru yaklaşsa, huzursuzlanıyor, mızmızlanıyor. Hele kucağa alındığında, var gücüyle tepiniyor velet. Yere bırakılıp, kafasına göre yürümesine, koşturmasına izin verilene dek kendini paralıyor. Avaz avaz, bağıra bağıra ağlıyor Kerata.

Ve şimdi de, sarı zeminli, kırmızı yazılı plastik uyarı levhasına takıldı aklı. Ne kadar uzaklaştırılırsa uzaklaştırılsın, anında aynı yerde bitiveriyor. Hani konuşabilse: “Ellemeyin beni birader! Karışmayın işime!“ diyecek. Zorla oturtulduğu, yemek yedirilmeye çalışılan sandalyeyi ha devirdi ha devirecek. Her hareketine müdahale edilmesinden fena halde bunalmış durumda… Hani saçma sapan bir tavırla karşılaşmaktan çekinmesem; el koyacağım olaya. Nefes alacak yavrucak sayemde. Ama ne gezer! Boğuşmaya devam ediyor garibim. Biraz daha zorlarlarsa, orta yerinden çatlayacak.

 Ne ilginç yaradılışlıyız. 1’inde de, 71’inde de özgür olmak, bağımsız davranmak istiyor Adem. 14-15 aylıkken bile yolunu çizmek, kararlarını almak, tercihlerini uygulamak derdine düşüyor kendiliğinden.

Allah bizi yaratmaya, ruhumuza özgürlük duygusu aşılayarak başladı herhalde… Aksi halde, daha doğru düzgün konuşmayı dahi bilmeyen, beceremeyen bir ufaklığın en önce kendi iradesine uyma çabasını, ısrarını açıklamak ne mümkün.

Doğarken özgürüz hepimiz. Mahkum edildiğimiz, mecbur bırakıldığımız bunca esaret; evreni insanoğlunun tapulu malı zanneden hödüklerin eseri!