Özgürlüğün yalnızlıktan geçtiğini sanmak ne büyük bir yanılgıymış…

Özgür olmak adına ne çok vazgeçiş yaşamışım, anladım anlamasına da biraz geç kaldım sanırım. Özgür ruhum hep bir başınalığı isterken, ben hep bir başınalığın yalnızlıktan geçtiğini sanmışım, çok yazık!!!

Bir başına kalmak değilmiş özgür olmak. Yalnızlıktan da geçmiyormuş özgürlük. Ruhu özgür bırakayım derken, kendini de yalnız bırakmakmış.

Yağmurlu bir havada bir başına dolaşmak değilmiş özgürlük, karar alırken danışmamak değilmiş, yolunu çizerken hayatının geri kalanının, o yolun sonunda kendini yalnız görmek değilmiş….

İçindeki yalnızlığı dindirirken özgürlük gitmiyormuş yanından. Beraber de özgür olunabiliniyormuş.

Özgürlük; farkındalıkların artması, hayatta dağılmadan durabilme, kendi başına yol alabilmekmiş evet ama yalnızlık demek değilmiş. İçindeki yalnızlığı doldurmadan özgürde olunulmuyormuş….

Ruhunu özgür bırakmak için önce kendi yalnızlığını gidermek gerekliymiş. Yalnızlık yanındayken özgürlüğünü zincirlerle hapsediyormuş zindanlarına….

Yalnız değilken özgür olmanın tadı bir başkaymış. Başedebileceğin, dik durabileceğin bir yalnızlık varmış karşında çünkü.

Yalnızlığa karşı özgürlük!!!

Özgürlüğü isteyen bir ruh önce yalnızlığı ortadan kaldırması gerektiğini bilir. Özgürlük; kalabalıktayken anlam kazanır, ruhun kalabalıkken, düşüncelerin kalabalıkken kendi özgürlüğünü kanıtlayarak tüm kalabalıkların içinde BENİM İSTEKLERİM diyebilmektir.

Kalabalıkların içinde sesini çıkartabilmektir. Kendi iç seslerinde, kendi kalabalığında, ruh karmaşanda sana istediğini verecek kararı seçmektir özgürlük. Önce kendinle başetmektir. En karmaşık ruh halinde bile yolunu bulabilecek gücü hissetmektir yine kendi ruhunda.

Bunları fark etmek için çok geç kalmış sayılmam. Yalnızlıkla bütünleştirdiğim özgürlük için vazgeçişlerimi geri getiremem fakat bundan sonrası kayıpları azaltabilirim sanırım…

Kendi iç dünyamın çelişkilerinde bir yol ararken, kendime, özgürlüğüme, yalnızlığıma bir sebep bulmak için uğraşırken, her şeyin özünün yine benden geçtiğini fark ettim. Özgürsem de kendimle özgürüm, yalnızsam da kendimle yalnızım. Özgürlüğü yaşamak isterken yalnızlığı seçmeme gerek yokmuş…

Beraber özgürlüğün tadı, nisan yağmurları kadar huzurluymuş…….