Özgüven eksikliği!

Bugün beni etkilemiş olan bir olguyu paylaşmak istedim. İnsanoğlu sosyal bir varlık, hepimiz birbirimize farklı boyutlarda muhtacız. Bazılarımız ekonomik bağımlılığımız, duygusal bağlarımız, fiziksel ihtiyaçlarımız, sevgi, ilgi ihtiyacımız nedeniyle bağlıyız. Benim sizlerle paylaşmak istediğim şey, internetten tanıştığım bir er kişi ile ilgili! Bu kişi kendisine ait olmayan bir resmi koyarak, kişilik özelliklerinden bahsetmişti, oldukca yakışıklı, sevimli bir yüzdü, bende etkilenerek iletişim kurmak istedim. Bu arkadaş zaman içinde sürekli yabancı liderlerle kendini özdeşleştirerek, sürekli bir özenti girdabına düşmüş gibi yorumlar ve sürekli İngilizce yazılar, şiirler gönderiyordu bana. Ben hiç bir konuda yalan söylemeyi sevmiyorum, beyaz yalanlara başvurduğum olur ama kalp kırmamak, ya da insanların arasını düzeltmek içindir bu renkli yalanlarım. Hayatımdaki önemli bilgiler ile ilgili yalan söylemem, ya da yalan söyleyeceğime susarım. Bu er kişi, bir gün kendi görüntüsünü verdi, ve bir başkası; sen kimsin dedim, itiraf etti, o resimdeki ben değilim diyerek!

Bir insan kendini neden bu kadar aşağılar, ya da kendiyle nasıl bu kadar yabancılaşır anlamakta güçlük çektim. "Kendin olmak" ne kadar özel, önemli bir duygudur oysa! Herkes tek ve özel yaratılmıştır, dil, göz retinası, ve parmak izlerimiz bunun kanıtıdır. Ben artık bu kişiyle iletişim kurmak istemedim, fakat o sürekli saçma sapan yazılarına devam etti. Ona başka birinin resmini kullanmaya ne gerek vardı, yüreği güzel olanın kendide güzel olur, mutlaka bir yerine yansır bu güzellik dedim, ama soğumadım desem yalan olur.

Sonunda bu arkadaşa artık bana yazmamasını rica edince... Yandı gülüm, keten helva misali, bana "sen zaten tipik bir Türk kadını gibi yorum yapıyorsun" demez mi? Ben Türkiyede doğmuş, büyümüş biri olarak Japon kadını gibimi yorum yapacaktım!!! Allahım neden biz bu kadar kendimizi küçük görüyoruz?

Bende kendi olmaktan sürekli kaçınan, başka liderlerin sözleri arkasına, başka kişilerin görüntülerinden medet uman biri ile görüşmek istemediğimi bu sefer kesin bir dille anlatıp, veda ettim. Er kişi buna çok kızdı ve bana yaşın büyük olduğu için özür diliyorum, benim yakışıklı olmadığımı nereden biliyorsun gibi yorumlarla, daha da bir küçüldü. Yaş bir zihin durumudur, insanları yalnızca yaşları için eleştirmek, bindiğin dalı kesmektir, çünkü zaman kimse için durmuyor, durmaz! Mert, kendi gibi olan, dürüst, kendi kendine yeterli insanlara hasret kaldım. Beni yaşımla, statüm ile değerlendiren bir kişi ile uyum sağlayamam, biz insanız birbirimize ihtiyacımız var. Kendimiz olalım, doğal olalım, kendi kültürümüze, insanımıza sahip çıkalım.

Sevgiyle,dostlukla,ve hoşçakalın!!!