Özgüvenimizi ne zaman kaybettik?

Geçen gün çok sevdiğim bir restorantta yemek yemeğe gittim arkadaşımla. Kalabalıktı. Birden masaların arasından küçük bir kız çıktı. Dört beş yaşlarında saçları topuz yapılmış pembe bir elbisesi olan güzel bir kız. Sakin enstrümantal bir müzik çalıyordu. Masaların arasında oluşan doğal piste doğru yöneldi küçük kız ve orada dansetmeye başladı. Gözlerini kapattı ve gerçekten müziği hissederek yaklaşık bir saat dansetti. Herkes onu seyrediyordu. Ben hipnotize olmuş gibiydim. O kadar güzel bir görüntüydü ki gözlerimi alamıyordum küçük kızdan. Kendiyle gurur duyduğu her halinden belliydi. Dans ederken ince boynunu açığa çıkaracak kadar başını yukarı kaldırıyor. Parça bitişlerinde gözleri parlayarak herkesi süzüyordu.

Ona bakarken şunu düşünmeden edemedim. Bu nasıl bir özgüvendi ? Acaba büyüyünce de böyle kendine güvenli mi olacaktı yoksa bu her çocukta var olan ve sadece çocuklukta kalan bir şey miydi ? Biz ne zaman insanları önemsemeye başlıyorduk acaba ? Çünkü bence insanların ne söylediğini önemsedikçe azalıyor insanın kendine olan güveni. Ne kadar çok önemsediğiyle doğru orantılı özgüveninin derecesi.

O ne der, bu nasıl bakar bu olaya derken hem özgüvenimi kaybediyoruz hem de yapmak istediklerimizi yapamadan geçip gidiyor hayatımız. Sonra çocukluğumuzda yüzde yüz olan güvenimizi zaman içerisinde terapistlere giderek kişisel gelişim kitapları okuyarak yeniden yükseltmeye çalışıyoruz. Hatta yükseltemeyeceğimizi anlayınca özgüvenimiz tammış gibi taklit yapıyoruz. Kişisel gelişim kitaplarından çıkma bir örnek kendine güveni olduğunu iddaa eden insanlar topluluğuyuz. Güçlü el sıkışmak için karşısındakinin elini kırmaya çalışanlar, göz temasını kaçırmamak için komik duruma düşenler… Hep aynı klişelerle kendine güveninin tam olduğunu ispat etmeye çalışan zavallı insanlar topluluğu…

Acaba bir zamanlar onlar da kendi pistlerini yaratıp dans ettiler mi yoksa her zaman masanın altında onu seyreden kıskanç utangaç çocuklar mıydılar ?

grafik www.reikiturk.com/renk-terapi.html