Özlemin Hançeri

Acının zifirisini yaşatır
vedasız gidişler,
ölüm buna eş değer,
belki de daha beter.

Ölmekle yok olur
bir can bu evrende,
tekrar başlar bir hayat
ötelerde.

Onun var olduğunu bilerek
yaşamak,
zehir gibi yakar genzi,
kan akıtır içten içe,
özlemin hançeri...

Kopkoyu bir karanlık
girer aramıza,
alır götürür,
bizden bizi.

Gözlerimize iner
puslu bir perde,
ölüme hasretizdir
yaşarken bile,
kavuşmak için
sevdiğimize.

Her ne kadar
hakkımızı helal etmesek de,
buruk bir acıyla
kıvranırken her bir hücremiz,
yine de özleriz.

Allah kahretsin der,
suçu
kadere yükleriz...

Geceler,
ah o geceler...

Gecelerde depreşir,
bütün sızılar,
donuklaşır bakışlar.

Saklanırız dualara,
ruh huzuru buluruz,
manevi atmosferde.

Derinleşen duygular,
sinemizde yoğunlaşır,
“almasın seni bakışlarımdan,
saklamasın benden seni''
derken bile,
uhrevi bir huzur içinde,
dinginleşiriz...

Halide Köksal