Özür

Bebeğim...

Ateş düştüğü yeri yakmıyor artık. Ateş sağımızda, solumuzda, hemen kapımızın önünde, her gün, her saat, her saniye...Ne başımızı çevirdiğimizde görmekten kurtulabiliyoruz, ne pencereyi kapayıp da dumanından...İçimizde, tam yüreğimizin orta yerinde yanıyor artık ateş. Ve hiçbirimiz söndür/e/miyoruz...

İşte böylesi bir zamanda gördüm fotoğrafını 3.sayfa haberlerinde. Daha 6 yaşındaki Muhammet abinin acısının dumanı hala tüterken ve 4.5 yaşındaki Ezgi ablanın ateşi yeni düşmüşken yüreğimize. Bir hemşirenin kucağından bakıyordun henüz 1 saat önce adımını atmış olduğun dünyaya. Ve yazıkki bir ananın yüreğinden önce bir çöp konteynırında yer bulmuştun kendine...

Bebeğim...

Sana nasıl anlatılır bilmiyorum dünyanın aslında o kadar da kötü bir yer olmadığı. Her bebeğin kendiyle beraber hayata yeni, yine ve yeniden umutlar getirdiğine inanan ben, insanların birbirlerine ve özellikle de çocuklara, çocuklarına karşı nasıl bu kadar insafsız olabildiklerine dair sana nasıl bir açıklama yapabilirim inan bilmiyorum.

Oysa sen daha en baştan 1-0 yenik başladın kendinin seçmediği bu hayata. Belki bundan sonrasına dair seni yüreğinde büyütecek, sana bir ana sıcaklığı verecek başka kollarda yer edinir o küçücük yüreğin -ki en büyük dileğim budur- ve sen seni böyle bırakanlara inat dağıttığın, dağıtacağın iyilikle, sevgiyle, insanlıkla eşitlersin hayatı, gösterirsin kendini. Hiçbir şey geçmişindeki bu acıyı silip değiştiremese bile sen inadına umut olur, inadına hayat olursun. Hatta hayatın ta kendisi...

Bebeğim...

Sana hayat verip de sonra bu hayatı elinden çekip almanın, geleceğini çalmanın bir özrü yok olamaz da. Ama ben kendi adıma, bir parçası olduğum bu hayat adına, belki de yaptıklarım ve yap/a/madıklarımla çoktan sorgulamam gereken insanlığım adına senden özür diliyorum. Ne olur bizim gösteremediğimiz insanlığı, büyüklüğü sen göster ve affet bizi...

Haber Kaynağı ve Görsel: http://www.sabah.com.tr/Yasam/2009/06/02/cop_konteynirinda_bebek_bulundu