Özür...

- güneş dediler

yalnızlığımın gündoğumunda açan aydınlığa-

senin varlığında yok olup sinmiş

güneşi fark edemedim!

gözlerim prangalı, esir

kör senden başkasına yüreğim

güneşim sendin

göremedim...

şimdi sevgi çocukları lunaparkta atlı karıncalarda uçuyor

benim değil

senin değil

çözemedim...

dudaklarıma astığın ateş hala yakıyor,

yangın yeri yüreğim

diş yaraların hala kanıyor

ben sevmesini bilemedim

kahrolası senaryoda the end yazacak

çocuklar ağlayacak ben olmadığım öykülerde

babası ben olduğum düşler kuracaksın

yüreksizliğimi yüzüme vurmayacaksın biliyorum

özür

bilemedim

bağışla beni güneş

bağışla umut

düş bağışla beni karanlığa inat

bağışla sevdiceğim!

şairin sonu mutlulukla bitmeyen şiiriyiz ikimiz

alçaklığın çağında boynu bükük kardelenler gibi malum sona mecbur yüreğimiz

sevmemeye ve kavuşmamaya yeminliyiz

hasrete yatıracağız yüreği

artık düş kuracağız

öznesi sevda kokan çiçekler büyüteceğiz

lakin

lunaparkta atlı karıncada uçan çocukların babası beni yazmayacak, kahretsin!

düşte sevişeceğiz

susacağım..

güneş gözlerinde aydınlığa tutsak olamamanın çaresizliğini yüreğime gömüp

kavuşamayan sevdalardan mezar taşı dikeceğim!

-güneş dediler

yalnızlığımın gündoğumunda açan aydınlığa-

yetmedi yüreğimiz

açamadık...

 şaire saymayacaklar kavuşmayan sevdamızın şiirini

kütüğünde adım da yazmayacak..

sevdam gibi bahara kalsın şairliğim

özrüm baki, alacağım olsun

alacağım olsun hayat...