Parıldar hüznün bıçağı

Ah nereye baksam

Mavİ çiçekli bir hüzün açıyor

Vurgun yemiş tenim ve tinimde

İki düiz yolunu arayan

Aynı kaynaktın ayrılıp

Köpüklerde kaybolan

Masallar dinlerdik

Oysa hangimiz ermij mutluluğa

Kursağımda sevgi dolu

Tek bir sözcük bile kalmadı

Kimseye verecek

Açılan hep açılan bir kapı

Boş ve karanlık

Sessiz gecede

Kara sözcüklerle

Sisli bakışlarla

Üzünçle dövülecek

Yarına kadar duvarlar

Ufuklar tüm ışıkları yedi bitirdi

Unutmaya ve avutulmaya gelmiştik

Hatırlayarak çıldırtan bir duman gibi

Yalnızlığımızla baş başa kaldık

Bu sabahın dili neyi dili

Birdim iki oldum, iki iken bir

Kalbim bir serin esinti gibi

Bağışlasa da kimi gün

Karıştırarak birilerinde seni görüp

Çeşitli görüntüler arasında

Bütün yazılan yeniden yazdım

Bütün çiçekleri yeniden okşadım

Konuştum tek tek

Su verdim seni düşünüp

Elimden saldığım şeyin yabanıllığını

Doldurdum içime

Dirençle neyi saklıyorum

Yüreğimde bunu bildim

Sevinçlerin asıl gücü

Elsiz ayaksız ikide bir olmak değil mi?

Doğan güneşe karşı

Sensiz güzel değilmiş

Serçelerin kahverengisi

Ateşle yakarak öğrendim

Günahlarımın ağırlığını

Gün görmeye başladım

Saçlarımda yıldızlar

Şaşkın kuşlarınmış bu dünya

Kendini arayan

Başka kimin olabilir ki

Parıldar hüznümün bıçağı

Parıldar bileklerimde kırmızı

                                     Mehmet Özgür Ersan