Pastama mektuplarım 1

Pastam,

Özlemişim seni. Özledim epeyce...

Nasılsın görmeyeli, ne yapıyorsun? Beni hatırladın mı, uzun zaman oldu konuşmayalı. Seninle konuşmayı özledim. Seninle gülmeyi, seni dinlemeyi, sana anlatmayı özledim uzuun uzun. Bilmediğim şeyler söylemeni, şaşırtmanı özledim.

Beni soracak olursan, pek de bıraktığın gibi değilim. Uslandım bir hayli. Eskisi gibi deli dolu şen şakrak değilim artık. Üstelik bunu herkes farkedebiliyor. Yani o kadar çok uslandım ben.

Şimdi bu kız beni neredn hatırladı diyeceksin. Sana ihtiyacım var pastam. Çok ihtiyacım var hem de. Sakinliğine ihtiyacım var. Ve anlayıp yardımcı olmana... Beni anlamadan yargılayanlardan yorulduğum şu anlar senin sessizce dinleyip ufak tevsiyeler vermene ihtiyacım var. Akıl vermeden sadece fikrini söylemene utanarak.

Sensiz geçen 2 senenin ardından mutsuzluk ve yalnızlık ağır basıyor hayatımda. Senden sonra yorgun ve eksiğim. Bir parmağım yok sanki tutmak için bir sigarayı. Bilirsin konuşamam herkesle ve herkes anlayamaz beni. Eksikliğin her gün büyüyor ve özleniyorsun.

Şimdi kıskanarak belli etmeden aşk hayatımı merak ediyorsun biliyorum. Ben çok aşık oldum ona. O masal kahramanına... Saçımın teline dünyayı yakan adama. Ben çok sevdim onu elimi ilk tuttuğu anda, ilk öptüğünde, ilk hayatım dediğinde.Ve çok bağlandım ona. Şimdi benden çok uzak. Beni anlamıyor pastam. Beni senin gibi anlamıyor. Sürekli gergin bana karşı. Ve beni de geriyor, kızdırıyor, değiştiriyor beni. Canım acıyor, inciniyorum. Anlayış kelimesinden tiksindim. Sürekli anlayış bekliyor. 2 senedir her şeyine alıştım zaten. Kızlara, unutkanlığına, arsızlığına, ihmallerine... Şimdi bunları okusa çok sinirlenir. Hemen hiddetlenir, sen öylesin böylesin diye bağırır bana. Biliyorum sen kıyamazsın bana. Dinlersin uzun uzun hak verirsin.

Seni kaybettim sonsuza kadar...

Şimdi ben, aramızda her gün uçurum yaratan bir çocuğun yanında, belli belirsiz oynadığımız zengin kız fakir oğlan tiplemeleriyle yalnızlığın dibine vuruyorum her gün.

Sen biliyorum her gülüyorsun.Ve hep beni güldüreceksin.Sabahlara kadar konuşacağız belki ama sadece içimizden.

Pastam... Benim sakin neşeli ve riyasız pastam... Eski arkadaşım. Bana kendimi çok önemli hissettiren mutlu eden, benimle gülen, ağlayan, sinirsiz pastam.

Sabahladığımız bir sürü gecenin arkasından tebessüm ettiğim, eğlendiğim, dinlemekten büyük haz aldığım, beni suçlamayan, anlamadan dinlemeden yargılamayan pastam.

Seni çok özledim. Belki tesadüf de olsa okursun bu yazdığımı. Beni mükemmel gören o gözlerin, hislerin belki bunu da hisseder. Korkuyorum pastam. Şu iki satır yazıda onun üste çıkıp tamamında haksız olduğumu ve her şeyden suçlu olduğumu, her şeye bahane bulmasından korkuyorum. Artık kendimi ifade etmekten korkuyorum.Yalnızım pastam ve seni çok özledim...

Çikolatalı Pastan...