PAYLAŞ DİYEN GÜÇ

Karantina sürecinde kendimizi, kaynaklarımızı paylaşma ihtiyacımız ne kadar görünür oldu farkında mıyız? Bedenlerimiz birbirinden uzaklaşırken zihinlerimiz, duygularımız bir araya gelmek için çırpınıp durdu adeta. Bu, ilk başta zorunlu bir çözüm yolu gibi göründü sonrasında ise başka bir keyfe, coşkuya dönüştü. Belki de uzun bir süreden sonra ilk defa beğeni, onay, takdir beklentisinden uzak paylaştık. Paylaşarak çoğalmanın ve çoğaltmanın hazzını yeniden keşfettik. İnsanın insana hem yara hem şifa olduğuna bir kez daha tanık olduk.

Yazdık, videolar çektik. Blog sayfalarının, youtube kanallarının, canlı yayınların, webinarların sayıları arttıkça arttı. Seminerlerine, eğitimlerine, seanslarına katılmak için zaman, fırsat, maddi kaynak bulamadığımız pek çok liderin, uzmanın görüşlerini izlerken, dinlerken bulduk bir anda kendimizi. Öğrencilere konuk oldular, kendileri bir araya geldiler, dünyanın diğer ucundan kendi mentorlerine bağladılar bizi. Sanki bir anda bir güç düğmeye bastı ve kaynağı olanlara bunu daha fazla insanla paylaşması sorumluluğunu, güdüsünü verdi.

Görkemli ve yüksek sahneler, lüks ofisler, spot ışıklar, takım elbiseler yoktu artık. Evimizde, yuvamızda, mütevazi hallerimizdeydik. Alkış seslerinin yerini meraklı ve muhatabına ulaşan sorular aldı. “Ben biliyorum” edasının yerini ise samimi yanıtlar. Anlatanla dinleyen arasındaki hiyerarşi kalktı. Fiziken uzak, duygu bağlamında daha yakındık artık. İnsanız ve insanca insana dair konuşuyor, karşılıklı besleniyoruz diyebildik nihayet.

Bilgilenmenin, bilgilendirmenin yanında hafifledik, özgürleştik, güzelleştik sanki. Birbirimize temas edebileceğimiz yepyeni noktalar keşfettik. Az veya çok faydalanabilenlerimize ne mutlu!