Pazar günü tatil olsun

Yetmişli yıllarda Ankara’ya ilk geldiğim zamanlarda Pazar günleri gerçek anlamda tatil olurdu. Pazar günleri pastane ve gazete bayilerinden başka açık yer bulmak olanaksızdı. Gazete satan bakkallar dükkanı kapatır, önünde gazete satardı. Pazar günü için ekmeğimizi Cumartesiden almak zorundaydık. O zamanlar büyük alışveriş merkezleri de yoktu. Kızılay’a veya Ulus’a alışverişe gidilirdi. Pazarları oralarda da heryer kapalı olduğu için gitmezdik. Bu katı kurallar sanki özgürlüklerin kısıtlandığı gibi görünse de aslında durum tam tersiydi. Bu kısıtlamalar özellikle küçük esnaf için bir özgürlüktü. Bu şekilde rekabet uğruna tüm günlerini dükkanlarında geçirmelerine gerek kalmıyordu. Nasıl olsa Pazar günleri heryer tatildi.

Oysa şimdi Pazar günleri hemen hemen tüm dükkanlar açık oluyor. Bir bakkal düşünün: Her sabah saat 6'da dükkanını açan ve akşam 21'e kadar aralıksız çalışan bir insan. Böyle bir çalışma temposunun haftanın 7 günü yılın 365 günün sürdüğünü düşünün. Bu insanın ruh sağlılığının düzgün olması olanaklı mıdır?

Şimdi devlete bir görev düşüyor. Pazar tatilinin gerçek anlamda uygulanması. Ne bir bakkal, ne bir berber, ne bir giyim mağazası, ne bir süpermarket, ne de bir hipermarket Pazar günü açık olsun. Denetimler çok iyi yapılsın ki, haksız rekabet olmasın.

Pazar günleri gezelim, dinlenelim, pikniğe, sinemaya, tiyatroya gidelim. Alışverişleri ne zaman yapalım: Cumartesi elbette...