Pazartesi sendromu

Pazartesi için yaygın kanaat en sevilmeyen gün olduğudur; fakat tezat bir şekilde, en çok o gün için hazırlık yapılır: Okula gidecek çocuklar banyo yapar, anneleri önlüklerini ütüler; bir yandan da kocalarının elbiseleri sıradadır... Üstüne, kendileri de çalışıyorlarsa tüm işler bittikten sonra hazırlıklarını yapacaklardır.

Pazar günü tâtil günüdür: Yazları pikniğe, denize gidilir, kışın da evde pineklenir. Arada da belki sinemaya, tiyatroya falan... (Çocuklar anneannelere, babaannelere gönderilip 'pazar sevişgenleri' de olunabilir. :)) ) Tüm bunlar yapılırken ve muhtemelen zevkle yapılırken; çocuk ve eş hazırlığı yapacak olan annenin ve bitirmediği ödevleri düşünen çocuğun aklının bir köşesi, o sıkıntılı gündedir.

Babalar... Babaların bunu çok takacağını zannetmiyorum. Babalar/erkekler, takmazlar bu türden kıl-tüy sendromları, diye düşünüyorum. En azından ben rastlamadım 'pazartesi sendromu'ndan muzdarip bir erkeğe.

Evet, "pazartesi sendromu". Birkaç yıldır böyle bir 'hastalık' var... "Modern dünyada..." diye genelleme yapmayı sevmem; ama önceden de bu türden 'sıkıntılar' var mıydı? "Önceden" derken kastım, söz gelimi bir asır önce... Misal çiftçinin? Neden olsun: adam her gün tarlada.

Bu "sendrom" çalışmakla ilgiliyse çiftçinin de yaşaması gerekmez mi? Haa demek ki arada es vermek, tâtil yapmak gerekli. Öyle ya yaz tâtillerinde huzursuz oluyor muyuz bu 'uğursuz' günden? Aklımıza bile gelmiyor...

Peki, yok mudur bu günle başı hoş olan? Benim tanıdığım bir kişi var: Sevgilim. (Ne de olsa her çürük baklanın bir kör alıcısı vardır. :)) ) Kendisi bu güne dâir sevgisini şöyle açıklıyor: "Çünkü hafta sonum çok sıkıcı geçiyor!" :)) Kötü geçmesini de, yalnız olmasına bağlıyor. (Not: Tabii yaklaşık 1 yıldır birlikte olduğumuz için, yalnızlık nedir, çoktaaan unuttu... Artık onun da 'pazartesi sendromları' var. :)) )

İlkokul yıllarında yazdığımız kompozisyonların son kısmındaki 'vurucu' ve 'didaktik' cümlesinin bir benzerini, "Ve'l hâsıl-ı kelâm" diyerek, yazımıza konduralım: Sendromlu ya da sendromsuz, o gün seve seve yaşanacaktır... :))