Peki şimdi ne yapacağım ben?

Ne büyük saadetmiş çocukluk günlerimde yaşadıklarımın yüreğimde uyandırdığı sıcaklık. Tramvayın vagonuna asılıp da seyahat etmek bir duraktan diğerine. Horoz şekeri yalamak, leblebi tozuyla hapşırmak. Bahçemizdeki aslanağızları, zambaklar. En çok da taze sarımsağın kokusu, maydanozun küçük yapraklısı. Komşu teyzenin bıcırık kızı. Kot şortum, spor ayakkabılarım, futbol topum. Vapurda Ada’ya giderken martılara attığım simit. O günlerde sevmediğim ama şimdi tiryakisi olduğum çay. Annemi kızdırdığımda fırlattığı terlik. Çok özledim sizleri.

Güneş bir başka doğardı o günlerde kıymetini bilmesek de. Sorumluluklardan uzak, dert çalışmaktan şikâyet ettiğimiz zamanları bu kadar özleyeceğimi aklıma bile getirmezdim boş arsada kovalamaca oynarken. Böyle akıp gitseydi ya hayat su gibi berrak.

Beklentim neydi bugüne dek hiç sorgulamadım hayattan. Bulanık günlerin hiç olmaması mümkün değildi elbet ama en aza indirgenebilseydi keşke benim için. Güller, orkideler olmasa da mimozalarla bezenebilseydi yaşantım. Tozpembe olmasa da türkuaza çevrilebilseydi gecelerim. Yüreğimden anne sıcaklığını, horoz şekerimin tadını eksik etmeselerdi damağımdan.

Gözyaşlarım bilmem kaçıncı kez yıkıyor yanaklarımı babacığım. D, inmeyecek yüreğimdeki yangın. Alev alev. Zaman geçtikçe azalır acın diyen tanıdık sesler yankılanıyor başıboş gecelerde kulaklarımda. Annemi çağırıyorum duymuyor. Seni çağırıyorum gelmiyorsun. Beni bir başıma bırakıp da gittiniz, neden?

Yetim kaldım şimdi duvarda asılı sazın gibi. İkimizde yalnızız artık. Kaç kere aldım mızrabı elime, vurmak istedim tellerine. Olmadı. Senin konuşturduğun gibi dile getiremedim gövdesini. Dertli dertli söyledim ama o çalmadı babacığım. Istırap bir kez daha sarmaladı benliğimi. Kaybolmak istedim gecenin içinde hüzne yolculuk yaparken yüreğim, sürgünken yitip gitmişliğe geleceğim, kalmak istedim çocukluğumda fakat yine gün doğdu, sabah oldu.

Büyüdüm.

Peki, şimdi ne yapacağım ben?

24.05.2010