Peki ya sen diye başlayan sorular hep yarımlar

Peki ya sen semih ya sen?

Diye başladığım cümleler hep eksik hiçbirinin sonu yok çünkü bilmiyorum ki ben neyim!

Yazmak karanlıkta en karanlık en derin dehlizlerde bile nefes almak demek ya sonra? Başka hiçbir becerim yok bu hayatta ne sevmeyi becerebildim ne de en büyük hayallerimden biri olan öğretmen olmayı yeni hayatlara girip onlarda bir iz bırakmayı yeni bir şey öğrendiklerindeki yüz ifadelerine bakmayı. Dedim ya yazmaktan başka hiç bir becerim yok gerçi yazarlığımda bana kadar baksanıza şu yazıya…

Daha düne kadar ne hayal ne umut vardı nede yaşadığım bir hayat düşünsenize yazmak bile yoktu ben yazmayla çok geç tanıştım hayatımda o bile yokken ne yapıyordum peki ben?

İşte orası tam bir muamma…

Şimdi size bir hikaye anlatacağım ;

Kafanızda 17-18 yaşlarında pek sosyal olmayan içine kapanık çekingen ve yaşıtları gibi aşırı olmayan bir genç hayal edin.

Ettiniz mi peki başlayalım o zaman,

O minicik hayatında kalbinin puslu duvarları arasında paslı kapılarıyla baş başa, tek hayatı okul ve ev he birde her gece kurulan hayaller. Bu genç ne yazmanın tadını biliyor ne de ümidin neşenin adını elinde sadece avcunun terinde boğulmuş hayalleri başka hiçbir şeyi yok he birde yıllardır bir kişi eksik olan ailesi. Özde ailesi tam bu gencin ama onun en büyük hayali hatta öğretmen olup insanlara bir şey öğretmekten bile büyük hayali sadece dört harfli bir kelimeye karşılık yani “ABLA”

Sonra zaman her zamanki gibi akıp geçiyor gencimiz bir dizi serüvenden sonra iki yıllık bir üniversiteye gidiyor. Karanlıklar içinde bir kalp hayata yaşamaya umuda yabancı, sonra birden Allah bu gencin dualarını kabul ediyor ve bir melek giriyor hayatına güzel gözlü güzel yüzlü tatlı dilli pırıl pırıl tertemiz günahsız bir melek cebinden umutlarını çıkarıp koyuyor gencin o yorgun yıpranmış ellerine. Ve onu da bağlıyor kendi gibi hayata şimdi bu genç bir yazar olma yolunda ilerliyor başı döner diye koluna giren ablasıyla şimdi bu genç hayatı yaşıyor canından çok sevdiği ablasıyla doyasıya ve en önemlisi bu genç şimdi umut ediyor meleğinin verdiği umutlarını da canı pahasına koruyor çünkü o temiz o günahsız o melek biliyor…

Bu gençte her kardeş gibi arada ablasını üzüyor ama sonra çok pişman oluyor ama onu üzdükten sonra ne fayda… canı yanıyor uyuyamıyor  kabuslarında ablasını üzdüğünü görüyor o genç şimdi çok üzgün mutsuz ama o ne yaptıysa kalmamak için ablasız…

Neyse sayın okuyucular hikayem güzel mi bilmem dedim ya kendime kadar yazarım.

Ben o genç dünyadaki tüm ablalardan özür dilerim ve derim ki bir kardeşseniz eğer üzmeyin sakın ablanızı onun bir tebessümü inanın dünyaya bedel…

Başta dediğim gibi peki ya sen semih diye başladığım sorular hala yarım hep yarım…

TÜM KÖTÜ KARDEŞLER ADINA

TÜM MELEK ABLALARA

Selam sevgi ve saygılarla….

21.03.2013      20:13

GÖLCÜK