Pembe, beyaz, yeşil

“Bir ilkbahar sabahı, güneşle uyandın mı hiç” şarkısının daha ilk notaları düştüğünde ortalığa, hayaller yağardı zihnimden. Çok gençtim o şarkıyı dinlediğimde, hem de çok.

Belki çiçek çocukları değildik, “Savaşma, Seviş” sloganları atan zamanlardan değildik elbet! Ama gençtik, ama cahil... ama pembe, ama beyaz, ama yeşil...

Ama, bu şarkıyı ne zaman duysam; bir yeşillik sarar her yanımı. Sabahtan uyanıyordum köy evinde. Bembeyaz yatağımdan pembe geceliğimle pencereye koşar, o baharın oynaşmasını, çiğselerin yapraklardan düşüşünü, derenin eriyen kar sularıyla çağlayışını görürdüm. İçimi bir sevinç kaplar, koskoca ama koskoca çimenlik de kırlara koşar, bembeyaz olan elbisemle ki, karpuz kollu, bebe yakalı olacak, başımda bir o yana bir bu yana salınan uzun saçlarımı pembe kurdelem zaptedecekti. Kelebekler gibi ağaçların altında bir o yan bir bu yan koşar, kalın iple yapılıp, minder konmuş salıncağımda salınırdım nazlı nazlı. Topu topu 10 mısra şiirin, ilk 5 mısrası kocaman bir dünyayı önüme serer, hayatın üç rengini yaşardım; Biri beyaz, biri yeşil, biri ise pembe…

Henüz “aşk” sözcüğünün derin, çözülemeyen, kifayetsiz olduğu derdine gark olmadan, bu derde düşmeden her şeyi pespembe, yemyeşil, bembeyaz görürdüm. Bir gün sihirli sözcüğe kapılacak, derenin köpükleri gibi hem coşkulu, hem beyaz olacaktı aşk… Çağlayacaktı aşk, sevda sözleri pespembe kağıtlara düşecekti birer birer…

Hayat, gençliğimde yol aldıkça geri kalan mısrayı da ezberletti. Aşk sözcüğünün üç kelimeden, hayatın bütün renklerinin ise üç renkten oluşmadığını da…

“Mazideki günlere kalbini bağladın mı hiç
Albümdeki o resme bakarken ağladın mı hiç
Mazideki günlere kalbini bağladın mı hiç
Geçen günlere yazık yazık etmişsin gönül sen”