Peymane

Cumartesi sevgili kocam telefon açıpta "Hadi akşam bana yemek ısmarla, nereye istersen gidelim" deyince, aklıma düştü, önce Beyoğlu, sonrada çok duyduğum ama hiç gidemediğim Peymane. "Uyar mı", dedim, "uymaz mı" dedi.

Zilli'yi evde bırakıp, araba da almadan dolmuşla kendimizi Beyoğlu'na attık. Peymane'nin bir ocakbaşı olduğu ve Asmalımescit'te olduğu dışında bişey bilmediğimiz için sorduk, Babylon'un sokağında, Otto'nun hemen alt tarafında olduğunu öğrendik.

Dışarıdan bakıpta tam ortadaki ocakbaşını görünce bayağı bir sevindik, ocakbaşının kenarında yer bulunca hepten keyiflendik.

Ocakbaşına kurulduk, önce meze tepsisi geldi; organik domates kurusu, frenk soğanı ile tatlandırılmış peynir ezmesi, organik turşu...

O noktada benim geleneklerine ve kültürüne bağlı, İzmir'li olduğu halde genleri fena halde "yok biz aslında Antep, Urfa'lı olmalıymışız, bi yanlışlık var" diye bağıran kocam, şöyle bi dikleşti. Hemen arkasından çalan müzik dikkatimizi çekti, zaten o nokta kocamın bittiği an oldu. Ocak başında Jazz. Tamam dekorasyon, duvardaki tablolar ve servis personelinin tarzı fena halde italyandı ama bu vurucu noktayı kaldıramadı.

O, "ya karıcım herşeyi anladım da jazz'ın ocakbaşında ne işi var" derken, ben de "ön yargılı yaklaşma, hem daha etleri denemedik" diyordum ama bir taraftan da gülüyordum.

Allah'tan ocakbaşındaki usta gerçekten işinin ehliydi, etler de çok lezzetliydi de, biraz sakinleşti. Peymane’nin ocağında geçmişte Beyoğlu’nun en çok bilinen ocakbaşlarından olan Pala’nın ustası Ömer Usta oturuyor. Usta bize ocakta önce soğan hazırladı, arkasından da domates biber. Söylediğimiz çöp şiş pamuk gibiydi, sonrasındaki urfa da tam kıvamında.

Tatlı olarak, künefe veya portakallı irmik helvası alternatiflerinin içinde ikincisini seçtik. Dondurma ile servis edilen helva gerçekten çok başarılıydı.

Yemek bitmiş, biz Taksim'e doğru yürümeye başlamıştık, kocam hala konuşuyordu; "Olmaz karıcım, ocakbaşında jazz olmaz."

www.divitimle.blogspot.com