Pişmandır deliler gibi

Pişmandır deliler gibi hatta deli danalar gibi. Yar kendini sevmişti ama o kıymetini bilememişti. Her gün gönlünü kırıcı sözler söyleyerek azarlardı. Hem böyle yapardı hem de neden mutsuzum diye kara kara düşünürdü.

Belki aşkı sevgiyi bilmiyordu, öğreten olmamıştı belki de aileden öyle görmüştü, lakin mutsuzdu.

Yârden ayrılmıştı. Başka çıkar yol bulamamıştı mutsuzluğuna, oysa kendi hatasını görmeyecek kadar kördü.

Gönül bahçesi kurumuş bülbüller yerine kargalar baykuşlar ötüyordu. Yine olmamıştı. Oysa o kadar aşk filmi izlemişti ve hep bunlar filimde olur diyerek gerçek hayatta ağzına gönlüne tatlı bir söz almamış sevdiğine söylememişti.

Filimler de sevenler gönüllerine aşk ile çağlayarak koşmasına imrenerek bakar fakat uygulamak için hiç çaba göstermezdi. İşte yine yalnızdı ve yine hatasını görmeden ayrıldığı eşinden hata bulmuştu. İnsanız ve hep böyleyiz, hatamızı görmeyiz hatayı başkasından ararız, neden ise bilinmez. Az gönül sazına dokunalım mı?

Seveyim dedim sevemedim

Bir gönle gireyim dedim giremedim

Ne suçum vardı bilemedim

Ben mutlu bir gün göremedim

Hata bende imiş anladım

Yâri boş yere boşadım

Yar şimdi tekrar mutlu olalım dese

Göbek atarım aylarca biraz yar bana gel dese

Mehmet Aluç